Ode aan het lezen, van woorden en van beelden

Na een prachtig essay over lezen van schrijver Paul Theroux (The Mosquito Coast) zien we een prachtige verzameling foto’s van Steve McCurry (van de nog beroemdere Afghan Girl). Wat een internationale rijkdom.

Kijken, bestuderen en weer wegleggen. Een paar dagen later weer pakken en dat een paar weken lang (en straks gewoon weer opnieuw…) En kijken: Een betonnen Assepoester met een bezem, een meelezende hond (Rome), een schaduw die zich los lijkt te maken van een lezeres (Barcelona), een man die een verliefd stelletje voorbij loopt en fronst bij een lezer (Calcutta). Elke keer dat je een foto opnieuw kijkt, zie je nieuwe dingen: kleuren, interactie, blikken, attributen, omgevingen. De Romeinse hond leest mee in La Republica. Een lezer met het licht van zijn tablet op zijn gezicht (New York). Achter hem een schilderij met boeken. Paul Theroux in zijn voorwoord: ‘Iemand die leest, heeft altijd iets van licht in zijn gezicht’. Een man leest op een rode scooter en negeert de prachtige rode jurk aan zijn zijde (Rome, nog een keer…) Het kan geen kwaad om weg te geven wat in het boek staat. Het zelf zien van de beelden, het ontdekken van de details, het is een heel andere ervaring dan het lezen van een tekst.

Het zijn geen letters die ik lees, maar beelden. Het vergt even grote aandacht, en het levert andere dingen op, maar minstens even waardevol als bij een goede roman of een geweldig geschiedenisboek. Eén grote ontdekkingstocht die blijft verrassen. Een volledig boek met hooguit 6000 woorden. Maar wat een rijkdom. Samen met de tekst een ode aan het lezen. Van woorden en beelden.