‘Mijn songs zijn niet jouw songs, maar toch zijn zee van ons…’

Elke song vertelt een eigen verhaal. Soms afgerond, soms alleen een associatie. Tweedy presenteert ze in prachtige zinnen. Een nummer zorgt ervoor dat zijn overleden vader in zijn hoofd komt. Levendig, met geur en al. ‘Noem me één ding dat dat gevoel oproept’, schrijft Tweedy.

Hij schrijft over mooie nummers, maar ook ronduit lelijke. Wel songs die wel wat oproepen. Over wereldberoemde nummers (Whitney Houston/Dolly Parton) en heel obscure. Hoe hij als creatieve en zoekende puber zijn weg vindt in zijn kleine stad. Hoe sommige mensen een onuitwisbare indruk maken. Er zijn details in Illinois die ver van mijn leven vandaan staan, maar de ervaringen zijn zeer herkenbaar. Al is het maar dat songs na verloop van tijd tot je meest dierbaren gaan horen. Ze vertellen je: je hoort erbij, zegt Tweedy: ‘I love that what’s mine can’t be yours and we still get to call it ours.’ Om die zin echt te begrijpen (en popmuziek nog meer te waarderen), is het nuttig om het boek met al zijn rijke zinnen en mooie observaties te lezen. Aanrader.