Vermakelijke hedendaagse cultuurgeschiedenis

Ik hoor Pleij graag spreken. Met aanstekelijke voorbeelden weet hij rode draden te weven door de grillige geschiedenis. Niet alleen de middeleeuwen, maar ook van later. Hij neemt graag de Nederlandse cultuur met een korrel zout.
In dit boek neemt hij zijn eigen tijd niet al te serieus, net als zichzelf. En dat leest prettiger weg dan veel pretentieuze ‘zie-mij-eens’-teksten. Dat het om de dagelijkse cultuur gaat, vind ik ook een enorm voordeel. We weten al zoveel van koningen, krijgers en kunstenaars.
Wat hij zich niet alles feitelijk herinnert, vangt hij op met inbeelding. Dat gaat soms zo sterk, dat hij bij de beschrijving van zijn studententijd (en later leraar) zich enorm te buiten gaat aan wollige mooischrijverij. Toch een beetje ‘kijk mij eens’, maar het is hem vergeven. Er staan prachtige observaties tegenover: ‘Vroegste herinnering bestaan. En als kloppen ze niet, ze zijn toch waar.’ De vloeitjes van de bijbel, de vertwijfeling van de moeder bij een verhuizing, de ijdele omroepman, de schoeter, de katholieken en protestanten, de Twentse familie, punniken, tekenles, schooltoneel, dansles, de eerste baan, Maoïstische tendenzen, de homoseksuele ooms en de uit mijn dorp komende Pater van Kilsdonk. Allemaal van voor mijn tijd, maar vaak toch erg herkenbaar. Ik had er de worsteling door het academische middenstuk wel voor over.