Een verhaal dat reikt tot je ziel!

Dit romandebuut van Hanneke Hendrix (1980) werd shortlist-genomineerd voor de Academica Literatuurprijs 2013, Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2013, en de Vrouw & Kultuur Prozaprijs 2011-2012. Een boek dat drie keer genomineerd is dus met hoge verwachtingen startte ik aan het boek het werd me aangeraden hier op Hebban. En mijn verwachtingen zijn helemaal ingelost, het verhaal liet me tijdens het lezen niet los en kroop onder mijn huid, een verhaal dat sluimert vol verdriet, liefde maar ook frustratie van het hoofdpersonage Boris.

*Als Boris 15 jaar wordt vertellen zijn ouders een geheim, een geheim dat ontploft in zijn gezicht, alles op zijn kop zet en frustratie wordt zijn drijfveer. Het enige licht in zijn leven is Lies het buurmeisje, het buurmeisje die aan een ongeneeslijke huiddoening lijdt. Haar licht leidt hem op een levensweg van zelfdestructie. Als een olifant in een porseleinkast zwaait hij om zich heen, alles moet stuk....

Wat een boek, wat een verhaal, een verhaal met een origineel thema! Vanaf de eerste bladzijde krijg je een goed beeld van de personages die gaandeweg een evolutie doormaken door hun levensrugzak die ze dragen. De auteur springt gaandeweg door verleden en heden zonder dat je als lezer in de war geraakt. De moment dat Boris en Lies naar elkaar groeien, verliefd worden zijn zo simpel verwoord en toch reikt het tot in de ziel van de lezer.

"Ze ontplofte van de kriebels in haar buik. Het was als vallen. 'Jij bent lief', zei Boris nog eens, hij sloeg zijn armen om haar heen, zijn wang nog steeds tegen haar rug. 'Heel lief'.
Het was al vallen.
Ze vielen.'

De rode draad doorheen het verhaal is de locatie, het dorp, de drogisterij de plaats van de roddels, de kerk, maar ook het dialect gaat de auteur niet uit de weg. Het gevloek en het rauwe in het boek maakt het zo realistisch alsof je mee aanschuift in de dorpsbakkerij. Het is een vlot leesbaar boek met een einde dat je van je sokken blaast, zakdoeken klaar en lezen maar!