Lezersrecensie
De aanraking raakt door zijn ingetogenheid
Guillaume Van der Stighelen bracht in 2023 zijn debuutroman Het Rozeke bij de lezer. Een historische roman waarin de auteur meteen een duidelijke stempel achterliet. Met zijn nieuwe boek De aanraking slaat hij een radicaal andere weg in. Geen historische roman ditmaal, maar een verhaal dat zich onder de huid van de lezer nestelt. De aanraking is een roman die uitnodigt tot gesprek, uitstekend om binnen de muren van een leesclub te bespreken.
Marthe is in rouw om haar man Hans. Samen met zoon Robin leven ze op een eiland van rouw. Op zijn sterfbed deed Hans nog een bekentenis, waardoor Marthe een dubbele rouw beleefd. Gemis en teleurstelling om wat niet was. Terwijl het verdriet overheerst, zijn Marthe en zoon Robin tot elkaar toegewezen.
De start zet meteen de toon. Op prozagetinte wijze vertelt Marthe dat ze een fout heeft gemaakt, beslissingen die voortkomen uit haar afgesloten koepel van rouw. Vanaf dat moment kruip je als lezer diep in haar gedachtegang. Je voelt haar emoties, haar twijfel en teleurstelling. De roman beweegt zich tussen Marthes innerlijke wereld en de dialogen tussen moeder en zoon. De afwisseling is een sterke, realistische keuze. Alles ligt op zijn plek in deze roman, niet te veel en niet te weinig. Als lezer adem je mee, treur je mee, worstel je mee. En verstil je mee. Dat is wat het verhaal zo krachtig maakt. Rouw wordt hier niet voorgesteld als een rechte lijn, maar als een échte woelige zee waarin Marthe met beide voeten middenin staat.
Van der Stighelen kiest voor een eenvoudige, vlot leesbare schrijfstijl die perfect werkt. In heldere bewoordingen en met het juiste vertelperspectief neemt hij je mee in een beklijvend verhaal. Geen grote woorden of krullen, maar klare taal die blijft hangen. Je leest mooie natuurbeschrijvingen en citaten, ook daar blijft hij trouw aan zijn heldere pen. De gekozen schrijfstijl is noodzakelijk voor een realistisch verhaal als dit. De aanraking is een ingetogen roman die niet roept, maar fluistert. En net daardoor zo diep binnenkomt.
Marthe is in rouw om haar man Hans. Samen met zoon Robin leven ze op een eiland van rouw. Op zijn sterfbed deed Hans nog een bekentenis, waardoor Marthe een dubbele rouw beleefd. Gemis en teleurstelling om wat niet was. Terwijl het verdriet overheerst, zijn Marthe en zoon Robin tot elkaar toegewezen.
De start zet meteen de toon. Op prozagetinte wijze vertelt Marthe dat ze een fout heeft gemaakt, beslissingen die voortkomen uit haar afgesloten koepel van rouw. Vanaf dat moment kruip je als lezer diep in haar gedachtegang. Je voelt haar emoties, haar twijfel en teleurstelling. De roman beweegt zich tussen Marthes innerlijke wereld en de dialogen tussen moeder en zoon. De afwisseling is een sterke, realistische keuze. Alles ligt op zijn plek in deze roman, niet te veel en niet te weinig. Als lezer adem je mee, treur je mee, worstel je mee. En verstil je mee. Dat is wat het verhaal zo krachtig maakt. Rouw wordt hier niet voorgesteld als een rechte lijn, maar als een échte woelige zee waarin Marthe met beide voeten middenin staat.
Van der Stighelen kiest voor een eenvoudige, vlot leesbare schrijfstijl die perfect werkt. In heldere bewoordingen en met het juiste vertelperspectief neemt hij je mee in een beklijvend verhaal. Geen grote woorden of krullen, maar klare taal die blijft hangen. Je leest mooie natuurbeschrijvingen en citaten, ook daar blijft hij trouw aan zijn heldere pen. De gekozen schrijfstijl is noodzakelijk voor een realistisch verhaal als dit. De aanraking is een ingetogen roman die niet roept, maar fluistert. En net daardoor zo diep binnenkomt.
1
Reageer op deze recensie
