Een voorzichtige start naar meer...

Waar de zon de sneeuw raakt (oorspronkelijke titel: Je revenais des autres) is het eerste boek dat Mélissa Da Costa heeft geschreven. Da Costa heeft eigenlijk geen introductie meer nodig als je de bestseller Al het blauw van de hemel noemt. De verwachtingen liggen dan vanzelfsprekend hoog. In Waar de zon de sneeuw raakt stelt de schrijfster vooral de jonge Ambre en haar vrienden voor.

De 20-jarige Ambre is de minnares van Philippe. De eenzaamheid overspoelt haar, en de enige uitweg die ze ziet, is uit het leven stappen. Wanneer ze na een mislukte zelfdoding in het ziekenhuis belandt, stelt Philippe voor om haar naar een hotel in de bergen te brengen. Daar komt ze terecht tussen andere seizoenarbeiders. Vriendschappen worden gesloten, maar al snel blijkt dat iedereen met zijn eigen geheimen worstelt.

Als Da Costa lezer begin je met hoge verwachtingen, onmiddellijk ga je op zoek naar citaten en natuurbeschrijvingen. Jammer genoeg slaat het verhaal vanaf de eerste pagina’s een andere richting in. Geen wonderlijke uitspraken of prachtige natuurbeschrijvingen zoals in haar tweede boek De dagen die komen. Geen momenten van verstilling. Nee, Waar de zon de sneeuw raakt voelt eerder aan als een feelgoodroman. De auteur schetst vooral de personages, om van daaruit verder te bouwen in het vervolg. Lezen we hier misschien de jonge pen van Da Costa?

Toch mogen we de positieve kanten van het plot niet vergeten. Da Costa zet een groep jongeren neer achter wie belangrijke thema’s schuilgaan. Vooral de zoektocht naar identiteit staat centraal, en dat weet de schrijfster goed uit te werken. Waar de zon de sneeuw raakt eindigt op het moment dat de lezer getriggerd raakt, klaar om het vervolg te lezen. Een roman dat misschien eerder jonge lezers gaat aanspreken.