Lezersrecensie
Geklutste eindjes aan het verhaal
De Italiaanse auteur Sacha Naspini werkt als redacteur, art director en scenarioschrijver. De stijl van scenarioschrijver is duidelijk herkenbaar in zijn verhaal. Debuut Giacomina (oorspronkelijke titel Nives) is een roman van 160 bladzijden waarin een lang telefoongesprek de basis vormt voor het bovenhalen van heel wat dorpsgeheimen.
*Nives man Anteo sterft aan een beroerte en valt voorover in de voederbak. Ze woont nu alleen op de afgelegen boerderij. Gedreven door de stilte en eenzaamheid zoekt ze haar troost bij de manke kip Giocomina. Slapen doet kip Giocomina in een kooi naast het bed. Langzaamaan voelt Nives zich terug openbloeien. Samen zitten ze in de zetel voor de televisie. Wanneer de kip verstijft voor een reclame van Dash, belt Nives in spoed naar dierenarts Loriano.
Uniek met een dikke vette hoofdletter kan je het verhaal wel noemen. Bij de start lees je een humoristisch theatraal (klucht) verhaal. Dood en eenzaamheid worden met een vette knipoog neergezet. Als lezer zit je soms te gniffelen terwijl je een aantal filmische fragmenten voor je netvlies ziet verschijnen. Het gesprek tussen Nives en Loriano start met een dorpsgeheim om dan een verrassende wending te nemen. Nadat alle kippen op stok zitten begint de sfeer een bocht te nemen van negentig graden. De communicatie gaat wat heen en weer, terwijl de humor wegslinkt. De auteur kon me wel vermaken, toch met hier en daar wat geklutste eindjes.
*Nives man Anteo sterft aan een beroerte en valt voorover in de voederbak. Ze woont nu alleen op de afgelegen boerderij. Gedreven door de stilte en eenzaamheid zoekt ze haar troost bij de manke kip Giocomina. Slapen doet kip Giocomina in een kooi naast het bed. Langzaamaan voelt Nives zich terug openbloeien. Samen zitten ze in de zetel voor de televisie. Wanneer de kip verstijft voor een reclame van Dash, belt Nives in spoed naar dierenarts Loriano.
Uniek met een dikke vette hoofdletter kan je het verhaal wel noemen. Bij de start lees je een humoristisch theatraal (klucht) verhaal. Dood en eenzaamheid worden met een vette knipoog neergezet. Als lezer zit je soms te gniffelen terwijl je een aantal filmische fragmenten voor je netvlies ziet verschijnen. Het gesprek tussen Nives en Loriano start met een dorpsgeheim om dan een verrassende wending te nemen. Nadat alle kippen op stok zitten begint de sfeer een bocht te nemen van negentig graden. De communicatie gaat wat heen en weer, terwijl de humor wegslinkt. De auteur kon me wel vermaken, toch met hier en daar wat geklutste eindjes.
4
Reageer op deze recensie