Pechstrook snijdt diep en eerlijk!

Kris Van Steenberge debuteerde in 2013 met de beklijvende roman Woesten, een boek dat zowel De Bronzen Uil als de Debuutprijs 2014 in de wacht sleepte. In 2016 volgden Blindelings en het duo-project De advocaat en de zeiler. Toch bleef vooral Woesten hangen in ons lezersgeheugen. Met Pechstrook weet Van Steenberge de lezer te ontroeren en tot stilte te brengen. Hij neemt ons mee in een week van het gezin van Danny & Nicole.

Het gezin van Danny en Nicole leeft onder de zware schaduw van verdriet. Samen genoten ze van het ‘gewone” leven, samen met hun zonen Raphaël en Hans-Peter. Tijdens een onbezorgde uitstap naar Dinant slaat echter het noodlot toen, de kleine Hans-Peter verongelukt voor de ogen van zijn grote broer. Vanaf dat moment verandert ‘gewoon’ leven in ‘ongewone’ overleving. Stilte wordt een overlevingsmechanisme, terwijl elk gezinslid woordeloos probeert de draad weer op te nemen. Een draad dat steeds verder uitrafelt door schuld, pijn en gemis.

Van Steenberge vertelt het verhaal vanuit drie perspectieven, dat van Nicole, Danny en Raphaël. Pechstrook opent krachtig met Raphaëls stem, terwijl hij zich op dat moment in een cel bevindt. Deze opmerkelijke binnenkomer wekt meteen spanning en nieuwsgierigheid. Zijn aparte verhaallijn drijft de lezer voort rond één vraag: waarom zit Raphaël in de gevangenis? Intussen plaatst de auteur de lezer midden in een gezin waarin verdriet als een schimmel om zich heen grijpt. De gezinsleden staan tegenover elkaar, rug tegen rug. Emotie en spanning, twee elementen waarin Van Steenberge zich reeds al had bewezen en opnieuw sterk worden neergezet. Pechstrook voelt voor mij dan weer realistischer aan.

Een diepe buiging voor de auteur, die de rauwe werkelijkheid niet verbergt onder zijn bekende poëtische pen. Hoewel er zeker prachtige citaten langskomen, doen deze vergelijkingen nooit afbreuk aan de emotie. Ze geven juist kracht aan het verhaal en laten de lezer meereizen langs de rafelende draad van verdriet en stilte.