Een aanrader voor heel wat leesclubs!

In 2017 zag schrijfster Gaea Schoeters een fotoreportage van David Chancellor over Amerikaanse trofeejagers. Ze ziet een foto van een man op zijn bank, met achter zich de kop van een olifant. Deze foto werd de inspiratie voor haar roman Trofee. Anderhalf jaar lang deed Schoeters intensief onderzoek (bron: www.Gaea schoeters.be). Ze keek urenlang documentaires en verdiepte zich in alles wat er aan non-fictie over het Afrikaanse continent te vinden was. Dat er over het verhaal goed is nagedacht, merk je al na de eerste bladzijden. Als lezer word je onmiddellijk meegezogen in de zinderende hitte van de Afrikaanse steppe. Deze hitte gaat zeker invloed hebben op een verhaal dat de vinger op een zere plek legt.

De rijke Hunter White jaagt niet uit noodzaak, maar voor zijn plezier. Zijn zinnen heeft hij gezet op de trofee der trofeeën: een zwarte neushoorn, een buit waarmee hij denkt zijn vrouw te behagen. Maar eens op de Afrikaanse steppe loopt alles anders dan gepland.

Trofee is niet voor gevoelige lezers, toch zou ik het boek iedereen aanraden. Alleen al voor de meeslepende schrijfstijl verdient Schoeters de eerste sterren. Ze weet de lezer vanaf de start op het puntje van de stoel te houden. Wanneer ze vervolgens een versnelling hoger schakelt met een grote plottwist, breekt het zweet je echt uit. Het verhaal draait om hoofdpersonage Hunter, de typische rijke, blanke jager die aanvankelijk weinig sympathie oproept, maar gaandeweg ook begrip, of op zijn minst verwarring opwekt. Die spanning tussen afkeer en empathie maakt het boek bijzonder intrigerend. De hitte van de Afrikaanse steppe wakkert niet alleen de onderhuidse spanning aan, maar ook het morele ongemak van de lezer. Meesterlijk, hiervoor lezen we toch? Trofee is niet enkel een verhaal, maar zeker een doordenker. Een boek dat blijft nazinderen en uitnodigt tot discussie. Een aanrader voor leesclubs: er valt heel wat over te zeggen.