Beklijvend verhaal!

Xander Jongejan (1973) bracht in 2018 zijn eerste debuutroman “de tafel van Tarzan” in eigen beheer op de markt. Toch was de auteur niet aan zijn proefstuk toe, in 2017 bracht hij ook in eigen beheer zijn dichtbundel uit “wat zijn de bananen duur”. Vijf jaar heeft de auteur aan zijn nieuwe roman “het licht dooit” gewerkt, wat tevens ook in eigen beheer is uitgegeven. En wat een roman, met een zucht sloeg ik het boek dicht, een verhaal om over na te denken, op zijn eigen poëtische manier zet Xander Jongejan een uniek verhaal neer.

*Deik (Michiel Van Dijk) leeft liever niet onder de aandacht maar in de schaduw wat voor hem een wrede wereld is. In de schaduw probeert hij zijn mismaakt gezicht te verbergen en in het diepst van zijn ziel levert hij een strijd van twijfel, paniek en wantrouwen. Zijn schrijfsels pent hij neer en deelt hij met zijn beste vriend Bart, Bart waar hij zich achter kan schuilen. Toch blijft liefde en vriendschap hem roepen in het licht van de dagen, maar wat als het licht dooit?

De toon van het verhaal wordt direct gezet met een pakkende binnenkomer, vanaf het begin wordt de lezer meegezogen in de donkere wereld van Deik. De auteur zet hier een uniek personage neer, een personage die doorheen het verhaal een evolutie meemaakt, een evolutie van pijn en alle schaamte voorbij en dit op een bijzondere rauwe en eerlijke schrijfwijze. Blad per blad sijpelt er een totaal beeld van Deik door, zijn beslissingen maar ook zijn psychische toestand en de leefwereld waar hij voor kiest. Verwacht als lezer geen humoristisch, luchtig verhaal, maar op een vertellende manier brengt het hoofdpersonage bepaalde gevoelens te weeg terwijl je aan het lezen bent. Gevoelens van medelijden tot frustratie voel je als lezer als je dit verhaal onder ogen hebt, de auteur is hier weer in zijn opzet geslaagd na zijn beklijvende debuut!