Een boek vol magische vergelijkingen!

Angela Carter (1940 – 1992) was een Britse schrijfster en journaliste en is bekend geworden met haar postfeministische magisch-realistische fictie. Het nichtje van de poppenspeler is Carter haar tweede roman, uitgegeven in 1967. Toen Carter haar eerste novel Shadow dance in 1966 uitbracht, werd ze direct bekend als één van de meest originele Britse schrijfster. En dat was mijn eerste gedacht toen ik het boek uitlas, wat een originele schrijfwjze, een donker somber sprookje.

*Melanie bijna 15 jaar en haar jongere broer en zusje blijven verweesd achter als hun ouders overlijden. Ze worden opgevangen door hun onbekende oom Philip en zijn doofstomme vrouw Margaret. Melanie moet haar plaats vinden in het kille, armoedige huis te Zuid-Londen. Finne en Francie de broers van Margaret proberen op hun eigenzinnige wijze Melanie en de kinderen op te vangen. Melanie haar wereld komt op zijn kop te staan, hoe moet ze hier plaats zoeken onder de patriarchale verhevenheid van oom Philip de speelgoedmaker?

Vanaf het begin brengt de auteur je in een donker verhaal, een verhaal met een treurige mist overheen en toch kijk je als lezer een stuk van op afstand door de vertellende schrijfwijze. Je moet in het begin van het boek wel even door de vele uiterlijke beschrijvingen heen, misschien was dat even te veel van het goede voor mij. Toch één tip verder lezen! Het is een boek vol magische vergelijkingen, gevoelens worden vergeleken als vuur, thee en warmte. Door de handelingen van de personages, uiterlijke kenmerken geeft de auteur zonder dialoog een totaal beeld van elk karakter. Het is zeker de unieke schrijfwijze, de weg dat het verhaal aflegt dat er voor mij zeker uitspringt. Het einde moet een schok hebben gegeven in de tijdsgeest dat het is uitgegeven, ik moest even op adem komen. Voor lezers die de klassiekers ver van zich wegduwen is dit echt een begin om een nieuw genre te leren kennen.