Een overvloed aan levensraad

Erik Hensel (1989) ondernemer, schrijver en spreker ontmoet begin 2017 auteur Danielle Hermans die terminaal ziek was, ze spraken af en filosofeerden samen over het leven, de dood, over plezier en de liefde deze gesprekken vormden de basis voor dit boek. Het verhaal zelf is fictief maar de auteur omschrijft het ook als zijn eigen struggle met het leven. De uitgeverij omschrijft het boek als een bijzonder ontroerende roman over de innerlijke strijd van een millenial: hoe vind je balans tussen succes en geluk? Dat de auteur zijn lezer levenswijsheid wil bijbrengen krijg je als lezer mooi voorgeschoteld toch de ontroering bleef op de achtergrond, een gemiste kans of een bewuste zet van de auteur?

*De jonge succesvolle Damian ook wel meneer Monopoly genoemd leeft een leven dat enkel rond geld draait, miljoenendeals en mails beantwoorden. Geen tijd om stil staan, blijven doorgaan, tot hij op een avond zijn lang verdwenen broer Paul op tv ziet, Paul die op een idyllisch eiland woont. Paul heeft lang geleden de rug gekeerd naar een maatschappij die altijd maar sneller gaat. Geprikkeld door nieuwsgierigheid en overspoelt van emoties neemt Damian een beslissing en gaat zijn broer opzoeken. Daar aangekomen ziet Damian een zieke Paul, Paul is terminaal ziek en heeft niet lang meer te leven. Terwijl Damian met een vat vol vragen en verwijten klaar staat overtreft Paul hem met levenswijsheid en raad, wat als het leven je inhaalt?

De auteur geeft direct in de eerste bladzijden heel wat vrij over het personage Damian, de kennismaking is gemaakt, de lezer heeft na een aantal bladzijden een totaalbeeld van dit toch wel bijzondere personage, een personage dat toch wel wat frustratie te weeg brengt. In een makkelijke leesbare taal en eenvoudige bewoording krijg je een beeld van een idyllisch eiland met twee broers die filosoferen over het leven, vele emoties komen aanbod en zijn zeker herkenbaar voor de lezer. Toch daar wringt het schoentje, emotie na emotie wordt voorbij gedreven net zoals een overvloed aan levensvisie en raad toch bleef de emotie op papier en niet tot bij mij als lezer. Was het misschien te veel van het goede of was de keuze van dagboekvorm hier het probleem? Toch komen er herkenbare dingen des levens voorbij die je als lezer wel even laten stilstaan en hier zal zeker een publiek voor zijn.