warrig, maar wel een doorlezer

De flaptekst van dit boek triggerde me enorm. Een achtjarige die een volwassene dood rijdt. Ik dacht dat is een foutje, dat moet achttienjarige zijn. Maar nee, het betreft inderdaad een kind van acht, Linus. Een kind waarvan je na het lezen van het boek denkt, hij is hoogbegaafd. Zijn leraar Dieter vindt dit duidelijk niet, hij vindt Linus maar een vervelend, dromerig, niet doorzetterig kind. Nooit gaf Linus problemen op school, totdat hij Dieter als leerkracht krijgt. Waarom vindt Dieter dit? Of zou hij andere redenen hebben om Linus - de zoon van Stef, zijn buurjongen van vroeger en nu zijn overbuurman - hard aan te pakken? En deze Linus rijdt dus op een dag zijn buurman en leerkracht Dieter dood. De politie onderzoekt de zaak, en pakt dit zeer grondig aan. Esther, de moeder moet alle zeilen bijzetten om haar gezin bij elkaar te houden en tevens haar minnaar tevreden houden. Daarnaast heeft ze ook nog eens te dealen met haar eigen verleden. Al met al verhaallijnen genoeg. En juist daardoor vond ik het soms wel eens verwarrend welke verhaallijn ik las. Er wordt van de hak op de tak tussen heden en verleden geswitcht, tussen de verhoudingen in haar gezin en de omgang met haar minnaar en vriendinnen, dan kun je je wellicht voorstellen dat ik sommige stukken tweemaal moest lezen. Tel daarbij de Vlaamse uitdrukkingen en zinsopbouw. Dit betekent dat je zeker je aandacht er bij moet houden. Het boek wordt aangekondigd als een psychologische thriller. Psychologisch is het zeker wel, thriller betekent voor mij toch iets anders. Verrassend is het einde, dit zag ik niet aankomen en heeft mij ook nog wel met vragen achter gelaten. Een boek dat me een aantal fijne leesuren heeft gebracht.