vrouw-lijk.

Een boek wat hopelijk zichtbaar wordt getoond in boekwinkels. Een indrukwekkend verhaal van grootmoeder, dochter naar kleindochter. Ieder op haar eigen wijze in een eigen lettertype plaats innemend in het boek. Heel fijn geschreven en door de wisselwerking tussen deze drie vrouwen een mooie manier van herkenning wie er aan het woord is. Aya Sabi weet door haar stijl van schrijven in dit verhaal de Marokaanse cultuur een gezicht te geven. De cover is donker getint, maar wie goed kijkt en het boek heeft gelezen zal zeker meer gaan zien in deze voorzijde.
Drie generaties vrouwen elk met hun eigen verhaal in ieders eigen tijd van leven. Fatna te jong gehuwd, verscheurd door gebrek aan liefde. Een wonderbaarlijke liefde voor de Marokaanse keuken die haar uiteindelijk zal helpen. Een zin die duidelijk maakt hoeveel liefde ze in haar kookkunsten legt. Koken is scheppen, niet namaken.
De dochter van Fatna die vnauit Nederland een briefwisseling heeft met haar grote liefde. De geschreven brieven zijn allemaal gekenmerkt door streepjes die verwijzen naar de tijd die er steeds overheen gaat. De wachtende dagen op haar grote liefde. De dochter die zonder naam blijft en ook het minst zichtbaar blijft in het hele verhaal.
Dan kleindochter Shamps die door essays in het boek haar verhaal doet en duidelijk laat zien hoeveel er veranderd na drie generaties, maar wat er ook wordt overgedragen aan verdriet en door stilzwijgen de blijvende vraagtekens.
Een boek die gelezen moet worden om te begrijpen hoe cultuurverschillen het verschil ook kan zijn in het begrijpen van elkaars levens.
Zoals in het nawoord van Shamps staat: geen enkel verhaal is de uitzondering en ik ben de som van de ondeelbare delen van mijn moeder, mijn grootmoeder en mezelf.
Dat is waar dit hele boek in zit verwoord.