Onwaarschijnlijk bijzonder

Je vindt de originele bespreking op mijn blog: https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/05/16/het-regende-vogels-jocelyne-saucier/

Verliefd worden op een boek. Ken je dat? Terwijl je leest, lijk je te worden vervuld met de woorden die je in je opneemt. Woorden die een belofte met zich meebrengen. Misschien gaat je hart iets sneller kloppen en voel je iets wat je niet anders kan duiden dan als een lichte euforie. De woorden zijn een sprookje en muziek op zich, en het lijkt erop alsof je iets heel bijzonders te wachten staat

Dat was tenminste mijn reactie op de inleiding, waarvan een deel hierboven is geciteerd. Dat is mooi, maar ook best spannend. Wat als het een bevlieging blijkt te zijn, of de rest niet overeenkomt met de eerste indruk? En hoewel de magie soms wat inzakte, kwam het later weer met volle kracht terug.

DE HOOFDROLSPELERS
Drie oude mannen die zich teruggetrokken hebben naar het hart van het Canadese woud, met als hoogste goed de vrijheid om te kiezen hoe je leeft en hoe je sterft. Een fotografe die een fotoreportage maakt over de overlevenden van de Great Fires uit begin twintigste eeuw. Ze is op zoek naar een van de drie mannen, tevens een van de laatste overlevenden van deze allesverwoestende branden. Dan heb je nog Gertrude, maar al snel Marie-Desneige, de oude vrouw die wit licht uitstraalt en het grootste deel van haar leven in een psychiatrisch tehuis heeft gesleten. Vergeet echter niet de liefde en de dood. Een bont gezelschap, dat op onverwachte wijze met elkaar verbonden raakt.

SPROOKJESACHTIGE TITEL, HARDE WERKELIJKHEID
Het klinkt poëtisch, maar wat als het echt gebeurt? De context van de titel wordt haast achteloos in een gesprek genoemd, in de loop van het verhaal. Maar daardoor wordt het juist een krachtig beeld. De zin is gebaseerd op een uitspraak tijdens een gesprek dat de schrijfster had met de dochter van een overlevende van de branden. Alle vogels stierven door de rook en een gebrek aan zuurstof. Stel je voor: de rook reikt tot aan de hemel en de vogels vallen als regen uit de lucht voor je neer. ‘Ze vielen als vliegen,’ had de vader tegen zijn dochter gezegd. Die zin is sindsdien in het geheugen van de schrijfster gegraveerd en omgevormd tot een regen van vogels.

Het is misschien geen toeval dat vogels vaker terugkomen in het boek. De fotografe herinnert zich een overlevende als ‘het oude dametje van de vogels’. De vrouw vertelde niet alleen over de regen van vogels, maar was ook op bijzonder systematische en uitgebreide wijze vogels aan het voeren. Het eerste waar Charlie aan denkt wanneer hij Marie-Desneige ziet, is een broos vogeltje waarover hij zich wil ontfermen.

Hoe dan ook, het is een bijzonder, liefdevol, mooi, triest en magisch verhaal, waarbij vooral Marie-Desneige mijn hart heeft gestolen. Maar ook de verhalen van de mensen en de natuurbeschrijvingen raken. Een boek voor de warme dagen die in aantocht zijn.

Ik schreef deze bespreking voor de boekenclub 'Een perfecte dag voor literatuur' van Not Just Any Book.