Over kapotte mensen, en willen redden wat er te redden valt

Prachtig mooi beschreven. En echt, 'waarlijk', dicht op de huid. In 'Kom hier dat ik u kus' wordt gespeeld met de fenomenen 'geheugen', 'het verleden wegstoppen' en gebeurtenissen al dan niet hebben 'verdrongen'. Je maakt dingen mee met de hoofdpersoon als ze klein is, die ze in het latere leven niet altijd meer lijkt te herinneren. Dat geeft een interessante spanning. Hoe beïnvloedt je verleden en hoe je hiermee omgaat, wie je later wordt?

Voor mij zal het verhaal extra lading hebben omdat sommige zaken herkenbaar zijn. Geen veilige basis hebben, de verstikkende spanning in de lucht, met zijn allen op tenen lopen om elkaar niet te kwetsen, hoe dat onvermijdelijk toch gebeurt, en de importantie van het onuitgesprokene.

Wie mij een beetje kent, zal kunnen voorstellen wat de volgende regels in mij zullen raken. En daarmee sluit ik af:

'Ik kijk naar mijn voeten en hoe ze doen wat ik wil, en ik denk: ik wil mezelf nooit meer ergens achterlaten. Ik wil lopen tot ik niet meer weet waar de straten zijn, en de luchten. Ik stap en ik zie voor mijn ogen al wat was, en dan droom ik al wat nog kan komen, dat is zoveel.

[...]

Ik denk: ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja.'