Lezersrecensie
Het leek stiller dan het was: recensie in briefvorm
Beste Seije,
‘Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.’
Ik begin mijn brieven graag met Tjitske Jansen. Haar zinnen raken iets, resoneren met iets dat opveert door de herkenning die het in de woorden vindt. Een verlangen om gekoesterd te worden en veilig te zijn. Ik dacht aan dit fragment terwijl ik je verhaal las.
Een feest der herkenning zou ik je verhaal kunnen noemen. Niet alleen omdat onze studie en de grote liefde voor literatuur overeenkomen. Of omdat ik zelf bijna een promotieplaats in de Letterkunde had gehad. Al is ‘feest’ waarschijnlijk niet het juiste woord wanneer je geconfronteerd wordt met andermans hang naar perfectie, die zo herkenbaar is. Met andermans gevecht met haar spoken, die angstaanjagend op je eigen spoken lijken.
‘Waarom twijfel je zo aan jezelf?’ vraagt je vriend je. ‘Je komt onzeker over.’ Hoe vaak zou ik dat ondertussen al niet hebben gehoord? Net als jij kan ik daar doorgaans geen kant en klaar antwoord op geven. Waarom zijn anderen zo luidruchtig, voelen ze de noodzaak om hun successen te delen, steken ze hun borst vooruit en proberen ze een alfa mannetje (of vrouwtje) te zijn? Diep van binnen zijn we allemaal onzeker. Je mag het alleen niet laten zien.
Maar eigenlijk gaat het niet om onzeker zijn, of om twijfelen aan jezelf. Hoewel ik dat wel altijd dacht. Het is een diepgeworteld geloof dat anderen je niet goed genoeg vinden, doordat je er ergens van overtuigd bent dat je ook niet goed genoeg bent. Door iets wat er in onze kindertijd is gebeurd. Daardoor zoek je constant goedkeuring van anderen, omdat je jezelf dat niet kan geven. Wanneer je je studie, je werkzaamheden perfect doet, en anderen je prijzen om je prestaties, heb je bestaansrecht. Een moment van opluchting. Een zucht ontsnapt je gespannen lijf. Ik doe ertoe, ik word gezien. Je gaat projecteren en haalt je eigenwaarde uit wat je denkt dat anderen van jou vinden, en wat je denkt dat anderen van je verwachten. En de waarheid die je in je hoofd maakt, wordt na een tijd werkelijkheid voor jezelf.
Deze brief gaat verder op: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/04/15/eva-kelder-het-leek-stiller-dan-het-was/
‘Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.’
Ik begin mijn brieven graag met Tjitske Jansen. Haar zinnen raken iets, resoneren met iets dat opveert door de herkenning die het in de woorden vindt. Een verlangen om gekoesterd te worden en veilig te zijn. Ik dacht aan dit fragment terwijl ik je verhaal las.
Een feest der herkenning zou ik je verhaal kunnen noemen. Niet alleen omdat onze studie en de grote liefde voor literatuur overeenkomen. Of omdat ik zelf bijna een promotieplaats in de Letterkunde had gehad. Al is ‘feest’ waarschijnlijk niet het juiste woord wanneer je geconfronteerd wordt met andermans hang naar perfectie, die zo herkenbaar is. Met andermans gevecht met haar spoken, die angstaanjagend op je eigen spoken lijken.
‘Waarom twijfel je zo aan jezelf?’ vraagt je vriend je. ‘Je komt onzeker over.’ Hoe vaak zou ik dat ondertussen al niet hebben gehoord? Net als jij kan ik daar doorgaans geen kant en klaar antwoord op geven. Waarom zijn anderen zo luidruchtig, voelen ze de noodzaak om hun successen te delen, steken ze hun borst vooruit en proberen ze een alfa mannetje (of vrouwtje) te zijn? Diep van binnen zijn we allemaal onzeker. Je mag het alleen niet laten zien.
Maar eigenlijk gaat het niet om onzeker zijn, of om twijfelen aan jezelf. Hoewel ik dat wel altijd dacht. Het is een diepgeworteld geloof dat anderen je niet goed genoeg vinden, doordat je er ergens van overtuigd bent dat je ook niet goed genoeg bent. Door iets wat er in onze kindertijd is gebeurd. Daardoor zoek je constant goedkeuring van anderen, omdat je jezelf dat niet kan geven. Wanneer je je studie, je werkzaamheden perfect doet, en anderen je prijzen om je prestaties, heb je bestaansrecht. Een moment van opluchting. Een zucht ontsnapt je gespannen lijf. Ik doe ertoe, ik word gezien. Je gaat projecteren en haalt je eigenwaarde uit wat je denkt dat anderen van jou vinden, en wat je denkt dat anderen van je verwachten. En de waarheid die je in je hoofd maakt, wordt na een tijd werkelijkheid voor jezelf.
Deze brief gaat verder op: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/04/15/eva-kelder-het-leek-stiller-dan-het-was/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Yolanda de Haan
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
