Wat is dat toch met die bolletjes?

Diverse mensen in de stad ontvangen een klein pluizig bolletje wat kan praten. Het zijn allemaal mensen die niet echt gelukkig zijn, vanwege niet zo goede of verbroken relaties. Aangemoedigd door het bolletje gaan ze dingen ondernemen en komen ze in contact met anderen. Zo bevinden zich op een gegeven moment meerdere personen met hun bolletje in het park of later bij een uitkijktoren. Ze laten zich leiden door het bolletje, luisteren er naar en praten er tegen. Ze raken gehecht aan het bolletje.
Het boek vertelt het verhaal van Florence, die nog veel liefdesverdriet heeft na haar relatie met Maisie. Ze heeft een krat vol bolletjes en geeft er enkele weg. Zelf luistert ze niet naar wat de bolletjes zeggen, maar ze vindt het gekwetter van al die bolletjes wel gezellig klinken. Maisie krijgt een bolletje thuis bezorgd en heeft er veel steun aan terwijl zij aan het afstuderen is. Uiteindelijk leert zij door het bolletje weer een nieuwe liefde kennen. Angelica gaat vreemd met Florence tijdens haar relatie met Stephan en krijgt 2 bolletjes. Eén verliest ze onderweg en de andere geeft ze aan Stephan. Hij gaat werken in een asielzoekerscentrum, waar hij een goed contact opbouwt met een teruggetrokken meisje. Als zij het bolletje van hem steelt, raakt dit contact verstoord. Het andere bolletje wordt gevonden door Max, de hond van Diek. Max is onafscheidelijk van het bolletje. Diek is alleenstaand na een jarenlang huwelijk en hij is vaak aan het daten via internet. Na enkele ontmoetingen beëindigt hij steeds het contact. Als hij met één van zijn liefdes gaat wandelen en zoekt naar een manier om de relatie te beëindigen, gooit hij onnadenkend het bolletje in de richting van een drukke straat, waardoor Max wordt aangereden. Max overlijdt, maar de relatie houdt stand. Uiteindelijk zwijgen de bolletjes, totdat Florence er in de krat nog één ontdekt die praat, waar zij alsnog naar luistert en troost bij vindt.
Fuzzie is het eerste boek wat ik las van Hanna Bervoets. Het duurde even voordat ik er helemaal in zat, vooral ook vanwege de veelheid aan personen die er in voorkomt. Het verhaal wisselt voortdurend van de ene hoofdpersoon naar de andere. Het fenomeen “bolletje” werkt ook eerst wat bevreemdend, maar went snel. De schrijfstijl maakt het boek prettig leesbaar, maar ik vond het wel wat warrig. Het best vond ik de beschrijvingen van de gedachten en emoties van de, vaak niet al te gelukkige, hoofdpersonen. Het boek als geheel heeft mij echter niet volledig kunnen overtuigen; ik kom uit op 3 sterren.