Leven, liefde en de dood

‘Ik had hier allemaal nooit mee moeten instemmen.’ Dat is de beginzin van “Laat los mijn hand”, de eerste in het Nederlands vertaalde roman van Edward Docx. De ik-figuur is Lou(is), die met zijn vader Larry in een ‘afgeragde oude camper’ van Londen naar Zürich rijdt. De 71-jarige vader is ongeneeslijk ziek en heeft gekozen voor een waardige dood. Dat is niet mogelijk in Engeland, wel in een kliniek in Zurich. Tijdens de overtocht van Dover naar Frankrijk leren we vader en zoon kennen. Door hoe ze op de boot met elkaar omgaan, door flashbacks en door allerlei gedachten van Lou over heden, verleden en toekomst. Op het vasteland aangekomen sluiten Jack en Ralph, de twee halfbroers van Lou aan.

Die broers, een tweeling, zijn kinderen uit het eerste huwelijk van vader. Met hun komst worden de verhoudingen tussen de vier mannen op scherp gesteld. De zoons worden, elk op hun eigen wijze, geconfronteerd met het besluit van vader om zijn leven te beëindigen – een actueel onderwerp. Tijdens de reis worden ze heen-en-weer geslingerd tussen accepteren, niet-accepteren en loslaten, vasthouden. Toch gaat de roman meer nog over familiedynamieken, verantwoordelijkheden en keuzes maken. Hun teleurstellingen, hun boosheid en vooral hun zorgzaamheid en liefde voor elkaar maken het een rijke roman. Knap hoe Docx de thema’s niet topzwaar laat worden. De schrijfstijl is licht en doorspekt met subtiele Engelse humor. Er zijn veel (vaak anekdotische) passages die zowel tot nadenken stemmen als voor een lach zorgen.

De epiloog, een brief van de vader aan ‘mijn lieve Louis’, had van mij achterwege mogen blijven. Het open einde, dat Lou zijn eigen plan trekt, is de perfecte afsluiting van het boek. Ondanks dat is het boek een absolute aanrader.