Ondanks tenenkrommend begin een prachtig boek!

Een pittig boek waar je even zoet mee bent: ruim 750 bladzijdes! Maar ik vond het (uiteindelijk) het lezen waard! Het is een historische roman over twee families. Met veel feiten erin verwerkt over het Palestina-Israël conflict.

Ik wilde al vrij snel in het begin afhaken. Ik vond de aanvang scènes namelijk tenenkrommend: een oude joodse man en een medewerkster van vluchtelingenwerk ontmoeten elkaar. Zij moet voor haar werk een rapport schrijven over vluchtelingen die verdreven zijn uit hun woonplaats. Voor een objectief rapport moet ze alle meningen en standpunten in haar verslag meenemen. Vandaar dat ze nu de joodse Ezechiël Zucker gaat interviewen. Maar eigenlijk staat haar mening al vast en bezoekt ze Ezechiël slechts voor de vorm. Wanneer Ezechiël dit merkt doet hij haar een voorstel: hij vertelt zijn geschiedenis en zij vertelt de Palestijnse verhalen die ze gehoord heeft. Misschien dat dit een manier kan zijn om elkaars standpunten beter te gaan begrijpen. Zo geënsceneerd, ik wilde bijna stoppen met lezen.

Maar toch pakte het verhaal me wel overtuigend. Over de geschiedenis van twee families die elkaar meer dan 100 jaar geleden leerden kennen. En die als vrienden wilde samen werken en wonen, maar door politiek, oorlogen en religieuze conflicten uit elkaar gedreven werden.

Auteur Julia Navarro was ooit een politiek journalist. Haar feitenkennis heeft ze in het verhaal verwerkt en ze schetst in beide families een goed beeld van de pijn, het verdriet en de omgangsvormen. Af en toe stereotiep, maar uitgebreid en goed leesbaar. En zelfs het tenenkrommende begin kreeg aan het einde van het boek betekenis met de woorden “Schiet maar, ik ben toch al dood”.