Een monument voor Thomas Blondeau

Een van zijn doelen heeft Arjen van Veelen zonder meer bereikt: een monument oprichten voor de jong overleden Vlaamse schrijver Thomas Blondeau. ‘Aantekeningen over het plaatsen van Obelisken’ toont Blondeau als een intrigerend mens en je krijgt zin iets van hem te lezen.
In ‘Aantekeningen’ lijken wij de schrijver te volgen die een belofte aan een overleden vriend wil inlossen. Ooit hebben zij als studenten in een café afgesproken om de boeken van Blondeau, die dan al vastbesloten is een bekende schrijver te worden, in de bibliotheek van Alexandrië onder te brengen.
Het boek begint met de aankomst van de verteller in Alexandrië. Niet alleen wil hij daar de boeken van Thomas op hun plaats in de bibliotheek brengen maar hij wil ook zelf een boek schrijven over Alexander de Grote. Zijn graf was ooit in deze Egyptische stad maar nu ligt op die (waarschijnlijke) plaats een kruispunt. Tussen de verhalen door over Alexandrië zijn er allerlei flashbacks over zijn vriendschap met Thomas en over zijn leven na de dood van deze vriend. Je herkent de hand van de journalist in dit boek want het verhaal is doorspekt met allerlei weetjes. Zoals over obelisken. Nooit geweten dat de Egyptische obelisken nog mysterieuzer zijn dan de piramides. Ze zijn zo zwaar – omdat ze zijn vervaardigd uit één brok graniet – dat wij nu nog niet weten hoe ze deze ooit hebben kunnen vervoeren.
Opzettelijk schreef ik dat wij Arjen van Veelen lijken te volgen voor en na de dood van zijn vriend. Tussen de tekst door staan diverse zwartwit foto’s die het gevoel versterken dat het allemaal ‘echt gebeurd’ is. Alleen onthult Van Veelen in diverse interviews dat dit een misvatting is. Het boek is een roman en een deel is fictie. Hij wilde met dit boek de interesse wekken van een groter publiek voor (het werk van) Blondeau. Op die manier kan hij postuum toch nog een bekende schrijver worden. Daarnaast is het volgens Van Veelen een boek over vriendschap. Zelf ervaarde ik het meer als een boek waar gerouwd werd over deze vriendschap die door de dood was beëindigd. Als iemand overlijdt stopt het gesprek en maak je geen dingen meer met elkaar mee. Door gebeurtenissen te fantaseren, zoals de tochten in de Mercedes die nooit hebben plaatsgevonden, wil Van Veelen nieuwe herinneringen creëren met Blondeau. Een mooie manier om een dode weer even naar je toe te laten halen en hem even nog iets langer te laten doorleven. Voor mij is dat toch meer rouwverwerking dan een ode aan vriendschap. Minder geslaagd vond ik zijn pogingen om te laten zien dat in Egypte men anders met de dood en de vergankelijkheid omgaat dan in het westen. Het symbool hiervoor zo het verdwijnen van het graf van Alexander de Grote zijn. Dit vond in niet zo’n sterk symbool, ondertussen zijn er al heel veel eeuwen over de dood van Alexander de Grote heen gegaan. Wel heel interessant vond ik de zoektocht van allerlei mensen naar dit graf.
‘Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken’ was voor mij vooral een boeiend en op een mannelijke manier liefdevol verhaal over een overleden vriend, doorspekt met allerlei interessante feiten.