Lezersrecensie
Een huiveringwekkende postmortale wereld
M.R. Carey is vooral bekend van zijn graphic novels, maar nu verschijnt ook de eerste thriller van zijn hand in het Nederlands en die is huiveringwekkend. Hij vertelt in Het meisje met alle gaven het bloedstollende verhaal van een wereld waarin bijna alleen nog monsters leven en overleven niet tot de opties behoort. Zijn thriller is beklemmend en fascinerend.
Na de Breakdown zijn alle mensenlichamen op de wereld onder controle van de schimmel Ophiocordyceps. Dit maakt hen tot hongers: enkel nog gedreven door hun bloeddorstigheid. Een paar ongedeerde onderzoekers trekken zich terug in een legerbasis. De kinderen die zij onderzoeken lijken enige mate van immuniteit voor de schimmel te hebben opgebouwd. Na een aanval van hongers zijn Dr. Caldwell, juf Jusineau, sergeant Parks en soldaat Gallagher op elkaar aangewezen. Alleen onderzoeksobject 1, Melanie, kan hen nog helpen te overleven.
Postmortale wereld
De wereld die Carey schetst laat de lezer niet meer los. Deze is fascinerend en doodeng tegelijkertijd. De huiveringwekkende horrorscènes in het boek zijn niet geschikt voor lezers met een al te levendige fantasie of zwakke maag. Een vleugje zwarte humor hier en daar maakt de verschrikkingen gelukkig wat draaglijker. ‘Parks ziet nergens een slot, maar krijgt het hek niet open. Dat ging zeker elektrisch, vroeger, maar vroeger is verleden tijd en in de heerlijke nieuwe postmortale wereld van nu betekent dat dat zo’n hek niet opengaat, verdomme.’ Het razende tempo en de originele wendingen zorgen ervoor dat het verhaal tot aan de laatste bladzijde razend spannend blijft.
Het meisje met alle gaven
Het meest interessante aan deze thriller is Melanie, of onderzoeksobject 1. Zij is aangetast door de schimmel maar heeft haar hoogbegaafdheid daarbij niet verloren. Melanie is een van de meest complexe hoofdpersonages die een lezer zich kan indenken. Gedurende het hele verhaal reflecteert ze op wat ze doet en wat ze is. Een ontologische crisis in een postmortale wereld waar je u tegen zegt. Alle lof dus voor Carey die de hoofdrol in zijn verhaal weglegt voor een klein meisje en erin slaagt haar omgeving en dilemma’s levensecht aan te laten voelen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
Na de Breakdown zijn alle mensenlichamen op de wereld onder controle van de schimmel Ophiocordyceps. Dit maakt hen tot hongers: enkel nog gedreven door hun bloeddorstigheid. Een paar ongedeerde onderzoekers trekken zich terug in een legerbasis. De kinderen die zij onderzoeken lijken enige mate van immuniteit voor de schimmel te hebben opgebouwd. Na een aanval van hongers zijn Dr. Caldwell, juf Jusineau, sergeant Parks en soldaat Gallagher op elkaar aangewezen. Alleen onderzoeksobject 1, Melanie, kan hen nog helpen te overleven.
Postmortale wereld
De wereld die Carey schetst laat de lezer niet meer los. Deze is fascinerend en doodeng tegelijkertijd. De huiveringwekkende horrorscènes in het boek zijn niet geschikt voor lezers met een al te levendige fantasie of zwakke maag. Een vleugje zwarte humor hier en daar maakt de verschrikkingen gelukkig wat draaglijker. ‘Parks ziet nergens een slot, maar krijgt het hek niet open. Dat ging zeker elektrisch, vroeger, maar vroeger is verleden tijd en in de heerlijke nieuwe postmortale wereld van nu betekent dat dat zo’n hek niet opengaat, verdomme.’ Het razende tempo en de originele wendingen zorgen ervoor dat het verhaal tot aan de laatste bladzijde razend spannend blijft.
Het meisje met alle gaven
Het meest interessante aan deze thriller is Melanie, of onderzoeksobject 1. Zij is aangetast door de schimmel maar heeft haar hoogbegaafdheid daarbij niet verloren. Melanie is een van de meest complexe hoofdpersonages die een lezer zich kan indenken. Gedurende het hele verhaal reflecteert ze op wat ze doet en wat ze is. Een ontologische crisis in een postmortale wereld waar je u tegen zegt. Alle lof dus voor Carey die de hoofdrol in zijn verhaal weglegt voor een klein meisje en erin slaagt haar omgeving en dilemma’s levensecht aan te laten voelen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
1
Reageer op deze recensie
