Lezersrecensie
Een bijzonder familieverhaal
De debuutroman van Tommi Kinnunen speelt zich af in een dorpje in Noord-Finland waar vier wegen samenkomen. De Finse auteur en docent literatuur construeert een familieroman die honderd jaar bestrijkt. Het eenzame leven van vier generaties levert een bijzonder maar ingewikkeld familieverhaal op.
De verschillende verhaallijnen worden in Kinnunens roman verweven tot een onsamenhangend geheel. De fragmenten springen van de hak op de tak en lijken in eerste instantie niets met elkaar te maken te hebben, waardoor het lastig is de rode lijn te vinden. Maria, Lahja, Kaarina en Onni zijn allemaal op hun eigen manier vervreemd van de wereld om hen heen en van hun familie, al wonen ze er mee in één huis.
Denkers en doorzetters
Waar vier wegen samenkomen is daarmee een boek voor denkers en doorzetters. Kinnunens cryptische zinnen vragen om wat hersenactiviteit van de lezer. “Op tafel, in de turflucht van de noodwoning en onder het zand dat van het plafond viel, toonde de zilveren fruitschaal niet wat de bewoner nog bezat, maar wat hij was verloren.” Dat maakt het niet per se slecht, maar zeker wel lastig om te lezen.
Opbouw
Hoewel Kinnunen cryptisch schrijft, weet hij dit wel te doseren. Het is bewonderenswaardig hoe Kinnunen het klaarspeelt om heel veel dingen onuitgesproken te laten, maar tegelijkertijd genoeg van de vier levens prijs te geven om de familiegeschiedenis compleet te maken. Kleine anekdotes of momenten worden in korte hoofdstukken beschreven. Ze volgen elkaar niet per se op, hebben soms zelfs niets met elkaar te maken. Toch vallen ze gedurende het lezen steeds verder als puzzelstukjes in elkaar. Kinnunen laat het echter aan de lezer over om bruggetjes te bouwen tussen de verhalen.
Waar vier wegen samenkomen is dus zeker een aanrader voor de literaire en actieve lezer die zich graag laat verrassen door mooie zinsneden en bijzonder gecomponeerde verhalen. Het is echter geen boek dat lekker wegleest en het heeft zijn tijd nodig om goed te bezinken nadat de laatste bladzijde is omgeslagen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
De verschillende verhaallijnen worden in Kinnunens roman verweven tot een onsamenhangend geheel. De fragmenten springen van de hak op de tak en lijken in eerste instantie niets met elkaar te maken te hebben, waardoor het lastig is de rode lijn te vinden. Maria, Lahja, Kaarina en Onni zijn allemaal op hun eigen manier vervreemd van de wereld om hen heen en van hun familie, al wonen ze er mee in één huis.
Denkers en doorzetters
Waar vier wegen samenkomen is daarmee een boek voor denkers en doorzetters. Kinnunens cryptische zinnen vragen om wat hersenactiviteit van de lezer. “Op tafel, in de turflucht van de noodwoning en onder het zand dat van het plafond viel, toonde de zilveren fruitschaal niet wat de bewoner nog bezat, maar wat hij was verloren.” Dat maakt het niet per se slecht, maar zeker wel lastig om te lezen.
Opbouw
Hoewel Kinnunen cryptisch schrijft, weet hij dit wel te doseren. Het is bewonderenswaardig hoe Kinnunen het klaarspeelt om heel veel dingen onuitgesproken te laten, maar tegelijkertijd genoeg van de vier levens prijs te geven om de familiegeschiedenis compleet te maken. Kleine anekdotes of momenten worden in korte hoofdstukken beschreven. Ze volgen elkaar niet per se op, hebben soms zelfs niets met elkaar te maken. Toch vallen ze gedurende het lezen steeds verder als puzzelstukjes in elkaar. Kinnunen laat het echter aan de lezer over om bruggetjes te bouwen tussen de verhalen.
Waar vier wegen samenkomen is dus zeker een aanrader voor de literaire en actieve lezer die zich graag laat verrassen door mooie zinsneden en bijzonder gecomponeerde verhalen. Het is echter geen boek dat lekker wegleest en het heeft zijn tijd nodig om goed te bezinken nadat de laatste bladzijde is omgeslagen.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
2
Reageer op deze recensie
