Rendells innerlijke geest draait nog op volle toeren

Ruth Rendell zei ooit dat de laatste Inspecteur Wexford postuum na haar dood zou verschijnen. Voor zover bekend, is deze met boekenprijzen overladen Queen of Crime nog springlevend en mogen wij ons dus terecht afvragen of Slapende honden inderdaad de laatste Wexford is, zoals de sticker aangeeft. Rendell zou niet de eerste auteur zijn die geen afscheid van haar hoofdpersonage kan nemen en terugkomt op haar besluit. Trouwe lezers weten dat Rendell alle aandacht geeft aan karakters en psyche, het misdrijf is van ondergeschikt belang. Ook Slapende honden begint niet met een traditionele moord en eindigt evenmin met een huis-, tuin- en keukenplot. 'Not Rendells cup of tea'.

De rode draad in Slapende honden is een diep weggestopt geheim van de nog jonge agent Wexford. Decennialang werd hij gestalkt door Targo, die naar Wexfords volle overtuiging een aantal wurgmoorden pleegde. Maar dit was slechts zijn gevoel, bewijzen kon hij het nooit. Na 10 jaar stilte keert Targo terug. Als er een moord wordt gepleegd en Wexford de hand van de moordenaar herkent, belooft hij zichzelf dat Targo ditmaal zal boeten. Voor het eerst in zijn leven deelt hij zijn geheim en beetje bij beetje krijgt assistent Mike Burden het verhaal over de stalker te horen. In flashbacks duiken we in het verleden van de onervaren Wexford die zijn 'Fingerspitzengefühl' nooit uitsprak en zich daarom nog steeds schuldig voelt. De terugblikken geven ons een interessante kijk op Engeland toen de eerste televisies in de huiskamer kwamen, immigranten nog 'kleurlingen' heetten, vrouwen veelal thuis waren en scheiden amper mogelijk was.

Rendells maatschappelijke geëngageerdheid, een krachtig element in haar boeken, zien we terug in de irritante betutteling van de multiculturele samenleving door agente Goldsmith. Hardnekkig stort zij zich op een vermeend geval van ontvoering, uithuwelijking of misschien zelfs eerwraak. Goldsmith lijkt zich door goedbedoelde vooroordelen belachelijk te maken bij de moslimfamilie Rahman. Beschaamd moet ze vaststellen dat positieve discriminatie ook een vorm van racisme is.
Rendell legt stijlvol een subtiele parallel tussen beide verhaallijnen: ‘het puur door intuïtie — zonder enige bewijskracht — overtuigd zijn van je gelijk’: Wexford versus Targo, Goldsmith versus familie Rahman. Maar is intuïtie altíjd sterker dan nuchtere feiten zijn? En los je daarmee een moord op? Met prettig trage en haast latente spanningsopbouw typeert Rendell haar grote klasse. Zoals altijd analyseert ze karakters inzichtelijk, groots en smaakvol. De gebruikelijke bijrol van inspecteur Barry Vine is 'a sophisticated wink' van Baroness Rendell of Babergh naar haar pseudoniem Barbara Vine. De thrillers van Vine zijn briljant en hebben vergaande psychologische diepgang, een nog steeds ongeëvenaarde klasse in het genre. 

De losse thrillers van zowel Rendell als Vine bevallen mij doorgaans beter dan de Wexford-serie, maar met deze 22ste Wexford zet de 80-jarige Rendell zonder veel bombarie en met scherp inzicht voor de kwetsbaarheid van de innerlijke geest nog altijd een topprestatie neer. Rendells innerlijke geest draait nog op volle toeren!