Vormloze karakters in oppervlakkige dramasoap

Bij het schrijven van deze recensie heb ik Uit liefde beoordeeld conform de door de uitgever geschetste literaire strekking van het verhaal, gesuggereerde superlatieven en daardoor gewekte verwachtingen. Gelieve dus vanuit dit gegeven de recensie te lezen.

De doorgewinterde lezer zal een zeer harde dobber hebben aan Uit liefde, dat meer bedoeld lijkt voor niet al te kritische thrillerlezers die dagdromen van een puissant rijk leven met die spreekwoordelijke prins op het witte paard. Het verhaal zou misschien nog te verteren zijn als Kate Morgenroth zich had bediend van een spottende en gekscherende schrijfstijl, daardoor de groep ‘ons soort mensen’ bewust een hak zettend. Maar elke badinerende toon ontbreekt.

Sofie verhuist met haar man naar een riant Tudor-pand van 15 miljoen dollar in een villastadje even buiten New York. Ze sluit zich aan bij een leesclub die zich oriënteert op het detectivegenre. Het clubje in luxe levende vrouwen houdt zich vooral bezig met uiterlijk vertoon, schoonheid, geld, haute couture, huwelijksproblemen, versnipperde relaties, sappige roddels en andere futiliteiten. 

Tijdens een ochtendwandeling vindt Sofie het lijk van een van de leden, hangend in een boom. Zelfmoord? Moord? Sofie vertrouwt het niet. De twee ingeschakelde rechercheurs zijn het met haar eens en luisteren vol bewondering naar wijsneus Sofie. Want Sofie leest haar hele leven al detectives, heeft dus kennis van zaken en laat zich deze wereldkans op het oplossen van een moordzaak niet ontnemen.
Als een echtgenoot van een van de clubleden wordt verdacht, raakt Sofie dieper in het onderzoek betrokken. Ons pseudotalent mag zelfs van de rechercheurs —– als ze maar voorzichtig is —– met de vermoedelijke moordenaar omgaan en hem uitvragen. Het onderzoek met behulp van nietszeggende cryptogrammen en goedbedoelde prietpraat is te vermoeiend voor woorden...

Bent u er nog? Niet in slaap gevallen? Tóch een lichtpuntje! Op het laatste moment weet Morgenroth ons nog te prikkelen; de plot verrast. Morgenroth’s schrijfstijl is tenenkrommend en de verwoorde gesprekken zijn van een irritante onnozelheid. Dat uitgevers vaker volledig misplaatst het label "literaire thriller" op een cover zetten, dat weten we inmiddels wel; maar daarom is het nog niet terecht. En wordt met '“sexy'” het eenmalige gefriemel in een donkere gang bedoeld? Verder is de verwijzing naar de klassieke vertelkracht van Agatha Christie zó misplaatst, dat de ‘grande dame van het spannende boek’ zich zou omdraaien in haar graf. Morgenroth’s kneuterigheid lijkt op geen enkel moment op de befaamde kneuterigheid van Christie. Die is alleen van Christie en slechts weinigen gegeven. 

In de grote zee van thrillerschrijvers dobbert Morgenroth stuurloos rond. Reddingsboeien worden haar op de flap toegeworpen, maar of ze daarmee wordt gered?