Lezersrecensie
Thomas Verbogt raakt de absurditeit van het bestaan aan in 'Als de winter voorbij is'
(Deze recensie verscheen eerder op CLEEFT.nl in maart 2016.)
Thomas Verbogt staat met zijn nieuwe roman ‘Als de winter voorbij is’ op de shortlist van genomineerden voor de Libris Literatuurprijs. Dit is terecht. Wie deze roman openslaat moet oog in oog durven staan met de absurditeit van het leven, net zoals Verbogt dit zelf doet in zijn prachtige, maar vaak zeer confronterende roman.
Thomas is een man van ongeveer zestig. Hij gaat misschien wel voor de allerlaatste keer verhuizen om samen te wonen met misschien wel zijn allerlaatste vriendin. Het idee dat dit zomaar de laatste keer zou kunnen zijn, brengt weemoed met zich mee. Het spoort Thomas aan om zijn herinneringen doordrenkt van verlangen, verlatingsangst en schuld te duiden.
CONFRONTATIE MET HET ABSURDE
De worstelingen van Thomas doen denken aan de absurde ervaring zoals beschreven door Albert Camus, een filosoof die ook genoemd wordt in het boek van Verbogt. De absurde ervaring gaat over het verlangen van de mens naar betekenis en de confrontatie met de wereld zoals deze is: zonder duidelijke antwoorden. Met deze confrontatie worstelt het personage Thomas ook als hij de tijd hanteert als betekenisgever: ‘Als ik iemand vertel wat ik heb meegemaakt, weet ik vaak niet wat heb ik verzonnen en wat is gebeurd, maar wat ik heb verzonnen is natuurlijk ook gebeurd.’ Als lezer word je heftig aan het denken gezet over je eigen zingeving, omdat deze roman over een zoektocht gaat die voor niemand een eindpunt heeft. Dit zorgt ervoor dat deze roman nog wel even na blijft sudderen.
TOCH NOG EEN LICHTE TOON
De roman is weliswaar confronterend, maar er wordt hier en daar nog een grapje gemaakt. Verbogt slaagt er hierdoor in om de roman toch licht over te laten komen: ‘De chirurg gaf na de operatie het formaat van de tumor aan. ‘Een T-bonesteak,’ zei hij. De metafoor vond ik onsmakelijk.’
Het oneindige en confronterende zoeken van hoofdpersonage Thomas in ‘Als de winter voorbij is’ smeekt af en toe om verlossing. Het lichte woordgebruik zorgt er echter voor dat deze roman in plaats van onverdraaglijk, een waar meesterwerk wordt.
Thomas Verbogt staat met zijn nieuwe roman ‘Als de winter voorbij is’ op de shortlist van genomineerden voor de Libris Literatuurprijs. Dit is terecht. Wie deze roman openslaat moet oog in oog durven staan met de absurditeit van het leven, net zoals Verbogt dit zelf doet in zijn prachtige, maar vaak zeer confronterende roman.
Thomas is een man van ongeveer zestig. Hij gaat misschien wel voor de allerlaatste keer verhuizen om samen te wonen met misschien wel zijn allerlaatste vriendin. Het idee dat dit zomaar de laatste keer zou kunnen zijn, brengt weemoed met zich mee. Het spoort Thomas aan om zijn herinneringen doordrenkt van verlangen, verlatingsangst en schuld te duiden.
CONFRONTATIE MET HET ABSURDE
De worstelingen van Thomas doen denken aan de absurde ervaring zoals beschreven door Albert Camus, een filosoof die ook genoemd wordt in het boek van Verbogt. De absurde ervaring gaat over het verlangen van de mens naar betekenis en de confrontatie met de wereld zoals deze is: zonder duidelijke antwoorden. Met deze confrontatie worstelt het personage Thomas ook als hij de tijd hanteert als betekenisgever: ‘Als ik iemand vertel wat ik heb meegemaakt, weet ik vaak niet wat heb ik verzonnen en wat is gebeurd, maar wat ik heb verzonnen is natuurlijk ook gebeurd.’ Als lezer word je heftig aan het denken gezet over je eigen zingeving, omdat deze roman over een zoektocht gaat die voor niemand een eindpunt heeft. Dit zorgt ervoor dat deze roman nog wel even na blijft sudderen.
TOCH NOG EEN LICHTE TOON
De roman is weliswaar confronterend, maar er wordt hier en daar nog een grapje gemaakt. Verbogt slaagt er hierdoor in om de roman toch licht over te laten komen: ‘De chirurg gaf na de operatie het formaat van de tumor aan. ‘Een T-bonesteak,’ zei hij. De metafoor vond ik onsmakelijk.’
Het oneindige en confronterende zoeken van hoofdpersonage Thomas in ‘Als de winter voorbij is’ smeekt af en toe om verlossing. Het lichte woordgebruik zorgt er echter voor dat deze roman in plaats van onverdraaglijk, een waar meesterwerk wordt.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Barbara Gerritsen
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
