Ouder worden

Mevrouw Palfrey besluit in Londen in hotel Claremont te gaan wonen om daar haar oude dag te “slijten”. Er wonen daar meer ouderen. De hotelbaas heeft ze liever niet en zoals mevrouw Palfrey het verwoordt in het boek “we mogen hier niet doodgaan”.
Met haar dochter die in Schotland woont, heeft ze geen goed contact; haar kleinzoon is altijd haar trots geweest. Vol liefde verteld ze haar medebewoners van hotel Claremont over hem en dat hij spoedig op bezoek zal komen. Maar hij komt niet..... Mw Palfrey voelt dit als een vernedering. Als ze komt te vallen op straat, wordt ze geholpen door Ludo en hij neemt de plaats van haar kleinzoon in. Er ontstaat een vriendschap. Beiden, Mw. Palfrey en Ludo voelen zich eenzaam en onderhouden geen warme band met hun familie. Deze vriendschap wordt heel belangrijk voor hen beiden.
Elizabeth Taylor was een groots Engelse schrijfster, die haar leven in relatieve rust leefde. Dit boek schreef ze over een oudere dame. Ze heeft dit verhaal vol sfeer geschreven. Op deze manier is het voor te stellen hoe hotel Claremont eruit ziet, met een beschrijving van de inrichting. Ook de jaloezie, het “tegen elkaar opdoen” van de bewoners en de omgangsvormen laten de lezer de sfeer in hotel Claremont beleven.