De minste van allemaal.

Alle boeken van Lars Kepler hebben een paar overeenkomstige problemen. Ze beginnen vrijwel allemaal vrij goed, je zit snel in het verhaal, maar naarmate je verder komt wordt het allemaal erg gekunsteld. En niet alleen de verhaallijn of de plot maar eigenlijk alles. Mensen hebben op het moment dat het kwaad toeslaat toevallig net een verkeerd pilletje geslikt, of letten even niet op, struikelen ergens over, kijken de verkeerde kant op, kortom alles wat maar mis kan gaan gaat mis. De slechterik hoeft er amper wat voor te doen, ze vallen bij bosjes voor hem. Dat werkt storend, vooral omdat het niet een keer voorkomt maar minstens 10 keer in elk verhaal en in alle boeken. Je wordt er wat flauw van, van al die kunstmatig opgewekte zwaktes.

Het doel is natuurlijk om spanning op te wekken maar bij mij werkt al die onnatuurlijkheid precies andersom. Ik krijg telkens de neiging om het boek weg te leggen, of snel verder te bladeren omdat de zoveelste oninteressante figuur in tientallen pagina's wordt achtervolgd, dood gaat en de moordenaar er ongestoord mee weg komt. Niet een keer, maar iedere keer.
Of zoals in dit boek, de reunie van oude schoolmaten die zonder het te beseffen op een uitnodiging ingaan en zo in de val lopen. En natuurlijk worden ze allemaal slachtoffer van onze schurk met levensgroot moedercomplex. Het is zo gezocht allemaal. Alsof je naar een B film zit te kijken.

Daarnaast is er de herhaling. Om de zoveel hoofdstukken worden allerlei dingen herhaald alsof de lezer last heeft van dementie en aan de hand genomen moet worden om uitgelegd te krijgen wat hij zo juist heeft gelezen.
Ook Jager heeft last van dat uitleggerige. Gelukkig geen epiloog dit keer waarin alles wat we allang wisten nog eens wordt uitgelegd. Nee, nog erger, het gebeurt nu tijdens het verhaal zelf. In het hoofd van de betrokkenen, zelfs in het hoofd van de dader die alsof hij nog even wil memoreren hoe het allemaal zat nog even de feiten op een rijtje zet, alvorens hij toeslaat. Zo ook worden we opgescheept met de overpeinzingen van Saga wie de moordenaar is terwijl wij als lezer dat al 100 pagina's weten. Dat is niet spannend, het is irritant. En volkomen niet ter zake.

Ook de gekunstelde manier waarop de moordenaar hier wordt ontmaskerd is stuitend. Het ene moment is hij de de grote en gevaarlijke onbekende en het volgende moment pakt hij een mesje en gaat zijn vrienden helpen met groente snijden. Moet dat spanningsverhogend zijn? Op dat moment valt de spanning er met een zucht uit.

En waarom Joona en kornuiten niet allang wisten hoe de familieverhoudingen lagen is een raadsel. Of waarom er geen onderzoek is gedaan naar de militaire achtergrond van de zo ervaren killer. En zo zitten er meer gaten in het verhaal. Het komt allemaal erg makkelijk en goedkoop over. Lars Kepler is erg overgewaardeerd.

Ze kunnen wel schrijven en dus dringt de vraag zich op of dit een knieval voor de commercie is. Is al dat moedwillige gekniel er niet om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken? Jammer.