Verdomd goed

In het voorwoord krijg je een snelle terugblik op de eerdere boeken, wat maakt dat je eventueel dit boek heel goed los kan lezen, maar als serie liefhebber en fan van Isabel raad ik aan eerst Hoofdzaak en Voltooid te lezen. But that's me...

Het verhaal begint ergens in het jaar 2015 en het einde van het eerste hoofdstuk lijkt veelzeggend over hoe dit boek gaat lopen. Zeker gezien de achterflap, maar net als in het echte leven weet je nooit wat het brengen zal, dus doorlezen is de enige optie. Mariska heeft ook in dit derde deel weer dezelfde vlotte en duidelijke schrijfstijl als in de vorige delen.

Isabel is gewoon echt een tof personage, die je weer beter leert kennen en ik kan me zo in haar inleven. Haar struggles op privé gebied en haar focus op haar werk. De side-kicks Harry, Damon, Peter en David zijn er ook weer bij en ook hun komen wat meer bij je binnen. Vooral Damon begin ik steeds leuker te vinden. En ondanks alles wordt het plekje in mijn hart ook voor David weer iets groter, maar ja ik val wel voor bad guys.

Bijna het hele verhaal door denk je: Isabel wat ben je toch aan het doen? Privé, maar toch vooral in onderzoek denk je lang dat ze compleet van het padje af is, en al doen Peter en Damon nog zo hun best, ze is weer eens haar heerlijke eigenwijze zelf en ik breek er bijna mijn klomp van, want wat een vertrouwen. En bij Isabel wat een doorzettingsvermogen. Als dat maar goed komt?
De zaak lijkt simpel, en bij elk stukje extra informatie dat Isabel vindt wordt het raadsel groter en kan je niet bedenken hoe dat bij elkaar moet passen. Want hoezo zou dat met elkaar te maken moeten hebben?

De terugblikken naar toen waar Daan, Jelte en Sara elkaar leren kennen en de aanloop naar het nu is goed te volgen en je voelt mee met die soort van verloren zielen die alleen elkaar hebben. Hoe ze tot bepaalde besluiten komen en wat dat voor gevolgen heeft wordt langzaam steeds duidelijker, al blijft het definitieve antwoord tot bijna het allerlaatst onbekend. Mariska beschrijft het allemaal met de juiste dosis emotie. En ik zit af en toe vloekend op de bank om die drie jonge mensen.

Als het toen en nu samenkomen en het plot daar is vloek ik nog wat harder. Echt domme zeg! Dat einde doet gewoon echt een beetje pijn. Wat mooi en tragisch tegelijk. En dan komt er op het allerlaatst ook nog weer even dat geniepige tikje waardoor je denkt "Ja joh Mariska? Hoezo is deel vier nog niet af dan?"

Vier en halve sterren
Samenlezenisleuker