Verhaal haalt zichzelf onderuit

Na het grappige en leesbare boek 'Een klein beetje geweldig' verwacht je natuurlijk al snel weer een hilarisch verhaal te lezen. Helaas valt dat wat tegen. 'Rosie zeg ja' is een verhaal wat sterk doet denken aan Mary Poppins gemixt met een vleugje '50 tinten grijs'. Het gaat echt alle grenzen over en verliest daarom al zijn kracht om nog prettig leesbaar te blijven. De personages worden neergezet als leeghoofden die alleen door de magie van Rosie weer terug in het leven gezet kunnen worden. Dat Rosie daarbij over iedereen zijn grens gaat wordt voor het gemak maar even vergeten want het moet vooral allemaal grappig zijn. De humor is flauw en doordat de schrijfstijl totaal geen emoties vertoont blijft het verhaal plat. Het verhaal bevat zware levensvragen zoals angst voor de dood, mislukking, faalangst eenzaamheid en minachting maar door het kinderlijke gedrag van Rosie is het niet te begrijpen dat ze deze zo op weet te lossen. Natuurlijk betreft het hier een roman en moet je het van de luchtige kant bekijken maar wanneer je zulke grote onderwerpen aanhaalt moet je ze ook met een wat groter respect behandelen en dat is wat er in dit hele boek ontbreekt. Wat wel goed gedaan is is dat de schrijfster het verhaal geschreven heeft zonder je een mening op te dringen wat de mogelijkheid geeft om je eigen mening te vormen. In mijn geval dus niet zo positief maar dat kan bij een ander natuurlijk zomaar anders zijn.