Simone kreeg hoog aanzien door haar prachtige en sterke debuut De reünie en sindsdien weet ze hoe ze haar lezers kan blijven verrassen. Toch blijft ze qua niveau een beetje hangen. De scherpte is er een beetje af en ze neigt terug te vallen naar een goede middenklasser. Simone speelt op zekerheid door een verhaal goed in te luiden, rustig op de bouwen en toe te werken naar een climax. Met het verhaal is niets mis, al neigt de tweede verhaallijn de eerste in te halen, de opbouw is wel erg lang van stof zodat je als lezer echt even door moet kauwen tot je bij het stuk komt waar er sappigheid in komt en vandaar uit vlieg je in een wervelwind verder naar de ontknoping. Deze is enorm goed en sterk uitgedacht. Gaandeweg het boek dist Simone verschillende personen op die allen als mogelijke verdachten zouden kunnen worden aangemerkt. Zo betrekt ze de lezer bij het verhaal en is een heuse whodunit geboren. Zo gezegd maakt het tweede deel van het boek het eerste deel meer dan goed. Het blijft een dubbel gevoel en daarom een beetje steken in de schemer tussen goed en net niet. Veel overbodige prietpraat, tergend langzaam opbouwend verhaal wat leest als een roman, karakters die weinig diepgang meekrijgen en sommige personages die niet ter zake doende zijn. Aan de andere kant: de wel erg prettige en toegankelijke schrijfstijl, het onverwachte en daardoor spannende einde. Een must read, dat is wel duidelijk. Al was het maar om je eigen oordeel erover te kunnen geven. Want Simones boeken geven wel voldoende stof om over te praten.