Lezersrecensie
Ik ben een granaat
John Green is als schrijver van jongerenliteratuur in Nederland minstens zo bekend als in de VS. Hij schrijft altijd over jongeren die veel nadenken over zichzelf en het leven. Ze zijn vaak heel slim en beschikken over een goed gevoel voor humor.
De 16-jarige Amerikaanse Hazel Lancaster uit 'Een weeffout in onze sterren' is zo'n slim meisje met veel gevoel voor humor. En ze heeft ook kanker. Op zich gaat het best goed met haar, dankzij een experimenteel medicijn dat de verdere ontwikkeling van haar kanker onder controle houdt.
Bij een praatgroep voor kinderen met kanker leert Hazel Augustus (Gus) kennen. Gus heeft botkanker gehad en is daardoor een onderbeen kwijtgeraakt. Ze worden verliefd op elkaar, maar Hazel wil daar in eerste instantie niet aan toegeven omdat ze Gus geen pijn wil doen. Zoals ze zelf uitlegt: "Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken." Maar Gus denkt daar anders over en hij zet alles op alles om haar toch voor zich te winnen.
Hazel en Gus blijken echte zielsverwanten. Ze filosoferen met elkaar over het leven en de dood. De vragen die ze zichzelf stellen, zijn de normale existentiële vragen waar de meeste jongvolwassenen zich druk over maken. Echter voor Hazel en Gus zijn ze op zijn zachtst gezegd zwaarder beladen.
Daarnaast delen ze hun passie voor een boek van de Nederlandse schrijver Peter van Houten. Het gaat over een meisje met kanker en heeft geen einde. Hazel en Gus fantaseren erop los wat het einde zou moeten zijn en hoe het met de hoofdrolspelers verder gaat.
Dan krijgt Gus het voor elkaar dat ze op kosten van Make-A-Wish Foundation naar Amsterdam mogen gaan voor een ontmoeting met Van Houten. Die ontmoeting loopt alleen heel anders dan ze hopen.
Natuurlijk komen er meer personages voor in deze roman. Hazels ouders spelen – logisch – een belangrijke rol, en hun relatie met hun dochter wordt mooi en geloofwaardig omschreven. Hazels vader is vaak openlijk verdrietig, en haar moeder heeft zich tot levenstaak gesteld haar dochter te begeleiden en verzorgen. Ze heeft er zelfs haar werk voor opgegeven. En Hazel? Die pubert gewoon.
John Green is het meest op dreef in de ijzersterke dialogen tussen Hazel en Gus. Zij zijn het die het boek het lezen meer dan waard maken.
Deze YA-roman voor jongeren vanaf 15 jaar is goed vertaald door Nan Lenders.
De 16-jarige Amerikaanse Hazel Lancaster uit 'Een weeffout in onze sterren' is zo'n slim meisje met veel gevoel voor humor. En ze heeft ook kanker. Op zich gaat het best goed met haar, dankzij een experimenteel medicijn dat de verdere ontwikkeling van haar kanker onder controle houdt.
Bij een praatgroep voor kinderen met kanker leert Hazel Augustus (Gus) kennen. Gus heeft botkanker gehad en is daardoor een onderbeen kwijtgeraakt. Ze worden verliefd op elkaar, maar Hazel wil daar in eerste instantie niet aan toegeven omdat ze Gus geen pijn wil doen. Zoals ze zelf uitlegt: "Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken." Maar Gus denkt daar anders over en hij zet alles op alles om haar toch voor zich te winnen.
Hazel en Gus blijken echte zielsverwanten. Ze filosoferen met elkaar over het leven en de dood. De vragen die ze zichzelf stellen, zijn de normale existentiële vragen waar de meeste jongvolwassenen zich druk over maken. Echter voor Hazel en Gus zijn ze op zijn zachtst gezegd zwaarder beladen.
Daarnaast delen ze hun passie voor een boek van de Nederlandse schrijver Peter van Houten. Het gaat over een meisje met kanker en heeft geen einde. Hazel en Gus fantaseren erop los wat het einde zou moeten zijn en hoe het met de hoofdrolspelers verder gaat.
Dan krijgt Gus het voor elkaar dat ze op kosten van Make-A-Wish Foundation naar Amsterdam mogen gaan voor een ontmoeting met Van Houten. Die ontmoeting loopt alleen heel anders dan ze hopen.
Natuurlijk komen er meer personages voor in deze roman. Hazels ouders spelen – logisch – een belangrijke rol, en hun relatie met hun dochter wordt mooi en geloofwaardig omschreven. Hazels vader is vaak openlijk verdrietig, en haar moeder heeft zich tot levenstaak gesteld haar dochter te begeleiden en verzorgen. Ze heeft er zelfs haar werk voor opgegeven. En Hazel? Die pubert gewoon.
John Green is het meest op dreef in de ijzersterke dialogen tussen Hazel en Gus. Zij zijn het die het boek het lezen meer dan waard maken.
Deze YA-roman voor jongeren vanaf 15 jaar is goed vertaald door Nan Lenders.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van DorienN
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
