Mijn laatste...

Zo enthousiast als ik eind september nog was, met het vooruitzicht van een nieuwe Mankell, met zoveel droefheid haalde ik Zweedse laarzen half oktober op bij Lovink in Lochem, mijn huisboekhandel. Langzaam lezen was het devies, het is de laatste, echt de allerlaatste. Nou is langzaam lezen momenteel niet zo'n probleem voor me, de vaart is er door omstandigheden al een jaar of twee een beetje uit. Maar ik had nog wel langzamer willen lezen.
Zweedse laarzen is op en top Henning Mankell: niet te snel, goede sfeertekening, een wat somber hoofdpersonage met veel melancholische overdenkingen, grillige natuur, grauwe weersomstandigheden... Ga zo maar door. En Mankell zou Mankell niet zijn als hij niet ergens een recent probleem aankaart; de asielzoekers. Zij krijgen zijdelings een plekje in het verhaal.
Er zit door de brandstichtingen ook een drupje thriller in, maar dat is het noemen bijna niet waard. De brandstichting bij Fredrik, de hoofdpersoon, is echter wel de katalysator voor allerlei andere gebeurtenissen en overdenkingen, dus wat dat betreft was het wel nodig om het verhaal na Italiaanse schoenen weer op te laten gloeien.
Dag Henning, dank je wel voor alle mooie boeken die je hebt nagelaten.