Geen psychologische thriller

Het boek wordt verteld gezien door de ogen van Sofie. Daarom zal deze titel wel gekozen zijn. De hoofdstukken zijn afwisselend geschreven namelijk òf in de 1e persoon enkelvoud ‘ik’ òf in de 3e persoon enkelvoud namelijk ‘ze’. Deze manier van schrijven levert daardoor ook een verschillende manier van beleven op. Omdat de verdere schrijfstijl veel verschilt met het boeiende proloog waarin de schrijfster je nog in de waan laat over wie ze het heeft valt de rest van het verhaal behoorlijk tegen.

Hinderlijk in het boek zijn de hoofdletters in de zinnen die over sms-teksten, krantenberichten of whatsappjes gaan. De jaartallen tussendoor die waarschijnlijk een soort mantra zijn, geven tijdens het lezen een geschiedenisles die de lezer even terug in de schoolbank plaatst en het daardoor lastig is om de aandacht bij het boek te houden.

In hoofdstuk drie bijna achteraan staat een tekst die als discriminerend beschouwd zou kunnen worden. Waarom staat er dit? […] ondanks haar getinte gezicht en gitzwarte haar, verstopt onder een geel met bruine hoofddoek, spreekt de vrouw vloeiend Nederlands. […] Hoezo? Waarom zou deze vrouw geen goed Nederlands kunnen spreken.

Iets anders gebeurt in hoofdstuk 32, daar staat dat de bankpasjes van Sofie zijn gebruikt, hoe wist de man de pincode? In hoofdstuk 38 gaat Sofie naar de wc en doet haar ding. Welk ding, ja kleine boodschap dat begrijpt de lezer wel. Al sinds jaar en dag roept de kleine kabouter op een muurtje in het alom bekende pretpark dit. Kleine boodschap is een begrip dat zowel groot als klein kent. Waarom niet zoals andere auteurs gewoon schrijven: ‘Ze deed een plas.’

Als laatste in het boek komt het dankwoord aan bod. En daar zit onder meer de christelijke ondertoon. Lezers die hier niets mee hebben kunnen daarom het boek beter links laten liggen want het kan als storend worden ervaren. Dit boek is taalkundig zwak, bevat grammaticale fouten, is zeker geen psychologische thriller en krijgt daarom slechts twee sterren.