Een schildpad is sneller dan dit verhaal.

Na mond op mond reclame en de hype rond John Green met betrekking op zijn eerdere werken, was het snel bekeken. John Green zou hier ook worden gelezen.
Zelf heeft hij last van OCD en misschien dat daarom het eindeloze gespiraal van Aza een dwangneurose van hemzelf is.

Het verhaal begint in een kantine van een middelbare school en binnen no time zitten wij in een spiraal van Aza. Tijdens deze spiralen worden wij constant meegenomen in de gedachten gang van haar, en de zelf verzonnen dingen om hier mee om te gaan. Tijdens die lunch met haar vrienden krijgen zij en haar beste vriendin het idee om een verdwenen miljardair op te sporen.

Ze krijgen contact met de zoon van deze man, die toevallig ene oude bekende is van haar. Deze zoon is voor mij een stereotype rijkelui zoontje, kan niet veel en heeft niks met zijn ouders, want die zijn er toch nooit.

Naarmate het verhaal vordert is het opsporen van deze man bijzaak geworden, en zit je als lezer continu vast in de spiralen van Aza. Het is zeer zeker goed uitgewerkt maar begint op den duur langdradig en saai te worden.
Ook de schrijfstijl is aan de magere kant, en de vertaling schort hier en daar ook steken. Niet dat de auteur dit kan verhelpen. Slap gedaan.

Staat jouw speellijst ook vaak op repeat, herhaal je graag dingen, dan is dit een boek voor jou.