De Kettingen van Amarath

Het verhaal begint met mysterieuze gebeurtenissen in het leven van politie agente Cindy. Ze krijgt een merkwaardig telefoontje, en in haar werk krijgt ze te maken met moorden waarbij de lijken op een raadselachtige manier verdwijnen. Ook de lijken van haar eigen ouders en van haar zusje zijn ooit op raadselachtige manier verdwenen nadat ze verongelukt zijn.
Uiteindelijk wordt Cindy zelf ook vermoord... en wordt ze wakker in de parallelle wereld van de Territoria. Dat blijkt, net zoals bij de anderen die na hun dood vanaf de aarde verdwenen zijn, haar eigen wereld te zijn. Zij is de enige die niet weet dat ze eigenlijk uit de Territoria komt. In het hele verhaal wordt niet duidelijk waarom dat zo is. Hopelijk wordt dit losse eindje beantwoord in het tweede deel.
Op het moment dat Cindy in de Territoria aankomt, zijn ze bijna al onder de voet gelopen door de demonen van de godheid Tartaros, de belichaming van het kwaad. Het lijkt erop dat Cindy de verlosser is waar de Territoria op wachten, maar is dat wel zo? Cindy kan niemand vertrouwen, en misschien zichzelf ook niet...
De Kettingen van Amarath komt op mij over als een YA-roman, maar volgens mij is het zo niet bedoeld. Het is een verhaal met veel potentie. De verhaallijn is leuk, intrigerend, nodigt uit tot verder lezen. Maar ik denk dat een betere of meer ervaren schrijver er een veel interessanter boek van had kunnen maken, een potentiële bestseller die het in het buitenland ook goed had kunnen doen. Het verhaal wordt vanaf het begin tot het einde in hoog tempo verteld, met nooit een rustpuntje. Dat had het verhaal wel kunnen gebruiken. De gedachten van de hoofdpersoon en de beschrijvingen van de gebeurtenissen hadden beter uitgewerkt kunnen worden. De amicale wijze waarop het reisgezelschap met de generaal in hun gezelschap omgaat, is weinig geloofwaardig. Verder begint het aantal keren dat Cindy (bijna) kokhalst of overgeeft op een gegeven moment te irriteren.
In het boek komen bijna geen storende spelfouten voor. Dat valt pas goed op bij het enige echte foutje dat de redactie van Uitgeverij Zilverspoor over het hoofd heeft gezien, aan het eind van het boek: "Hij zag hoe het portaal KRIMPTE tot een zwart bolletje en met een hoog geluid verdween". Brrr...
Kortom, het is een verhaal met veel potentie, maar als het beter was uitgewerkt was het een veel beter boek geweest. Okay, dan wordt het boek wel dikker, maar dat vind ik helemaal niet erg bij een goed geschreven roman. Een gemiste kans.