Lezersrecensie
Berouw is niet iets wat in iedereen kan tonen
Een boek over Mengele schrijven en dan nog de lezers proberen verrassen. Het is een hele uitdaging en je staat als schrijver voor de keuze in welke vorm je dat gaat gieten.
Olivier Guez maakt een hele mooie mix van fictie en non-fictie, die je als lezer zeker blijft boeien. Het verhaal begint na de tweede wereldoorlog, als Mengele vlucht naar Argentinië. Daar is Peron aan de macht en die heet alle oorlogsmisdadigers met open armen welkom. Mengele duikt onder, krijgt een valse naam en probeert zijn luxeleven, op kosten van zijn rijke familie, gewoon verder te zetten. Na enkele jaren moet hij weer vluchten en hij belandt uiteindelijk bij een Hongaarse familie in Brazilië. Zijn familie in Europa blijft hem steeds (financieel) steunen, maar Mengele klaagt steeds vaker en toont bovenal nooit berouw voor zijn acties in Auschwitz. Hij deed tenslotte enkel wat er van hem verlangd werd. Niets meer en niets minder.
Als je als lezer dit perspectief van Mengele leest en je bedenkt dan wát die man allemaal heeft gedaan... dan geloof je het zelf bijna niet. Je vraagt je tijdens het lezen af hoe groot dat bord voor zijn hoofd wel niet is? En waar het vandaan komt? Is hij echt zo slecht? Kan iemand andere levende wezens zoveel schade berokkenen en geen berouw tonen? Blijkbaar wel...
Guez heeft een vrij sobere schrijfstijl gehanteerd in dit boek, die toch soms doorbroken wordt door een passage met overdreven beschrijvingen. Die passages brengen je als lezer soms wat in de war, zeker na een kurkdroge beschrijvingen van personen en wat ze gedaan hebben in de oorlog.
Wat is fictie en wat zijn echte feiten? Guez verwerkt het mooi tot een geheel en laat het aan de verbeelding van de lezer over om daar een antwoord op te geven. Dit boek is een bijzondere inkijk in het leven van Mengele in de jaren na de oorlog tot aan zijn dood. Het egoïsme, de haat voor alles en iedereen die 'ondergeschikt' is, het zelfmedelijden en de uiteindelijke waanzin worden op een mooie manier beschreven en zullen nog lang nazinderen in de hoofden van de lezer.
Olivier Guez maakt een hele mooie mix van fictie en non-fictie, die je als lezer zeker blijft boeien. Het verhaal begint na de tweede wereldoorlog, als Mengele vlucht naar Argentinië. Daar is Peron aan de macht en die heet alle oorlogsmisdadigers met open armen welkom. Mengele duikt onder, krijgt een valse naam en probeert zijn luxeleven, op kosten van zijn rijke familie, gewoon verder te zetten. Na enkele jaren moet hij weer vluchten en hij belandt uiteindelijk bij een Hongaarse familie in Brazilië. Zijn familie in Europa blijft hem steeds (financieel) steunen, maar Mengele klaagt steeds vaker en toont bovenal nooit berouw voor zijn acties in Auschwitz. Hij deed tenslotte enkel wat er van hem verlangd werd. Niets meer en niets minder.
Als je als lezer dit perspectief van Mengele leest en je bedenkt dan wát die man allemaal heeft gedaan... dan geloof je het zelf bijna niet. Je vraagt je tijdens het lezen af hoe groot dat bord voor zijn hoofd wel niet is? En waar het vandaan komt? Is hij echt zo slecht? Kan iemand andere levende wezens zoveel schade berokkenen en geen berouw tonen? Blijkbaar wel...
Guez heeft een vrij sobere schrijfstijl gehanteerd in dit boek, die toch soms doorbroken wordt door een passage met overdreven beschrijvingen. Die passages brengen je als lezer soms wat in de war, zeker na een kurkdroge beschrijvingen van personen en wat ze gedaan hebben in de oorlog.
Wat is fictie en wat zijn echte feiten? Guez verwerkt het mooi tot een geheel en laat het aan de verbeelding van de lezer over om daar een antwoord op te geven. Dit boek is een bijzondere inkijk in het leven van Mengele in de jaren na de oorlog tot aan zijn dood. Het egoïsme, de haat voor alles en iedereen die 'ondergeschikt' is, het zelfmedelijden en de uiteindelijke waanzin worden op een mooie manier beschreven en zullen nog lang nazinderen in de hoofden van de lezer.
1
Reageer op deze recensie
