Toekomst met vogelkinderen en oudmensen

De toekomst biedt veel ruimte voor speculatie en verbeelding. Het is een manier om een betere wereld op papier te creëren. Een wereld die groen en vreedzaam is, maar die ook wordt overschaduwd door zijn eigen problemen. Mark Boode laat ons kennismaken met de vogelkinderen en de oudmensen in Amalur. Geloven jullie in zijn versie van de toekomst?

Mark Boode(1967) is schrijver, theatermaker en docent. Hij schrijft niet alleen theaterstukken en fictie, maar ook columns en interviews.

Drie jaar noeste arbeid zit er in het boek Vogelkinderen. Dat is tijdens het lezen ook te merken. Er is een stad opgebouwd in de verbeelding van de auteur en door middel van een kaartje vooraan in het boek kan je daar als lezer al direct van meegenieten. Het is niet zozeer dat je zonder dit kaartje de weg kwijt raakt in Amalur óf in het boek, maar het heeft meerwaarde omdat je als lezer voelt dat je auteur je koste wat het kost wil meenemen in zijn wereld. In de wereld van Dayo en Aqila.

De wereld van Dayo en Aqila is onze wereld, maar dan in de toekomst. De aarde is een plek geworden waar de humane bevolking in twee groepen is verdeeld. Enerzijds zijn er de vogelkinderen en anderzijds zijn er de oudmensen. De vogelkinderen hebben vleugels en leven dichter bij de natuur. Doordat de mensen de planeet bijna vernield hebben, moest er verandering komen en nu is het bestuur in handen van kuna’s, volwassen vogelkinderen. Hoewel de wereld vreedzaam is, dreigt er toch onrust en komt er een opstand. Aqila is voorbestemd om kuna te worden en Dayo is een gewone jongen. Toch staan ze aan dezelfde kant en proberen ze elkaar en de wereld te redden. Zal het hen lukken?

Het thema klimaat staat centraal en dat is ook de bedoeling van de auteur. De aanpak is mooi, want eigenlijk ga je ongemerkt nadenken over wat wij op dit moment aan het doen zijn met onze planeet. Door terug te kijken vanuit een toekomstsituatie, wordt er afstand gecreëerd. Die afstand zorgt ervoor dat het geheel niet belerend aanvoelt. Dat werkt altijd beter.

Romantisch en fantastisch. Zo kan je Vogelkinderen eigenlijk het beste omschrijven. De wereld is grotendeels een wereld zoals wij die kennen, maar een groot deel van de mensheid is veranderd. De vogelkinderen kunnen vliegen en de communicatie via telepathie met andere mensen en dieren en in sommige gevallen zelfs planten, leidt tot een bevreemdend gevoel. De vraag ‘Zou ik in deze nieuwe wereld willen leven?’ schiet door je hoofd. Niet alles in het boek is rozengeur en maneschijn en niet alles wat de vogelkinderen in het leven hebben geroepen, klinkt als muziek in de oren. Toch is de bewustwording van de natuur en alles wat leeft iets waar veel mensen uit de hedendaagse tijd nog wat van kunnen leren. Wie van ons is zich werkelijk bewust van zijn ecologische voetafdruk en de wereld rond hem? Stop jij wel eens om adem te halen en rond te kijken? Om even twee tellen stil te staan bij een dier dat je ziet? Om iets in de natuur te zien groeien en bloeien?

Het verhaal heeft zijn eigenaardigheden, ook qua stijl. De afwisselende vertelperspectieven worden weliswaar duidelijk aangegeven, maar toch is het altijd een paar regels wennen. Dat komt mede doordat Aqila en Dayo vrij gelijklopende gedachten hebben. Ze hebben zeker hun verschillen, maar in de kern willen ze hetzelfde en leven ze ongeveer in hetzelfde milieu. Andere boeken met perspectiefwisselingen hebben vaak grotere verschillen tussen de personages die aan bod komen.

De gedachten en dialogen lopen ook door elkaar. Door de telepathie is er een vorm van communicatie die wij niet kennen, het denkzeggen. Het maakt eigenlijk niet uit of woorden worden uitgesproken of worden gedacht. Ze komen aan bij de ontvanger en de boodschap is duidelijk. Toch werkt dit soms verwarrend voor de lezer. Op de één of andere manier is het fijn om te wéten of woorden worden uitgesproken.

Af en toe staan er woorden in een ander lettertype of in het vet. Het zorgt ervoor dat je ogen naar die regels worden getrokken en op die manier ligt er ook veel klemtoon op deze woorden.

De schrijfstijl is vloeiend en stroef tegelijkertijd. Waar een groot deel van het boek erg vlot leest en mooi gericht is op de Young Adult-doelgroep, zijn er toch soms ‘hoogdravende’ zinnen te vinden. Deze breken het ritme en de snelheid en zorgen ervoor dat je even een pas terug moet doen als lezer. Deze zinnen verdienen meer aandacht. Ze voelen in het geheel wat archaïsch aan en dat vraagt even aanpassen.

Vogelkinderen is een boek dat eigenlijk niet in een hokje valt te plaatsen. Volwassenen zullen er even veel van kunnen genieten als meer jeugdige lezers. De lagen in de tekst en in de gevoelens van de personages lijken bij een eerste lezing eindeloos en veel details glippen je door de vingers. Mark Boode laat zijn (ecologische?) voetafdruk achter in je hart en combineert een mooi thema met fictie. Een verhaal dat spanning en liefde omvat en die liefde is niet alleen romantisch, maar het is liefde voor alles wat leeft. Dát spat van de pagina’s af. De prachtige cover trekt de aandacht, maar de inhoud mag er zeker ook zijn.