Het verhaal van de zusjes gaat verder...

Na de tragische gebeurtenissen van One Dark Throne was ik heel benieuwd naar hoe het verhaal van de zusjes zou verder gaan. We worden dan ook meteen terug in het verhaal gezogen vanaf de eerste pagina. Het is al snel duidelijk dat er enige tijd is verstreken tussen het einde van het tweede boek en het begin van dit deel. Arsinoe en Mira zitten samen met Billy op het vasteland waar ze denken aan het eiland ontsnapt te zijn, totdat Arsinoe ineens visioenen krijgt over een langverloren koningin en het eiland een onzichtbare kracht op hen uitoefent. Ook op Fennbirn gaat er vanalles mis: Katharine mag dan wel de ‘Queen Crowned’ zijn, maar het volk heeft toch zijn twijfels wanneer de beschermende mist die rond het eiland hangt plots lijken begint uit te spugen. Die twijfels worden alleen maar versterkt door het gerucht dat het tijdperk van de koninginnen voorbij is en er een vierde koningin haar opwachting maakt. Eén zoals ze die nog nooit gezien hebben, met twee gaven: een naturalist met de war gift. Zo kennen we maar één persoon en dat is natuurlijk Jules Milone. Kortom, de vier meisjes zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar.

Op vlak van personages is dit zeker niet het sterkste deel uit deze serie. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat Mirabella mijn favoriete koningin is en in Two Dark Reigns wordt haar personage een beetje naar de achtergrond verdrongen. Mira komt vooral over als de beschermer van haar zussen, maar verder dan dat is haar personage in dit deel niet erg uitgewerkt. Ook door Jules’ evolutie ben ik niet helemaal omvergeblazen, ze laat een beetje over zich heen lopen en doet vooral wat haar wordt opgedragen door anderen. Arsinoe en Katharine zijn dus de lichtpuntjes in dit verhaal, Arsinoe is nog altijd even rebels als altijd en het is fijn om te zien dat sommige dingen toch nog hetzelfde zijn gebleven.

Qua schrijfstijl en verteltempo is dit boek heel erg vergelijkbaar met de vorige twee delen. Periodes van dagen of zelfs weken worden beschreven in een paar zinnen, maar dat stoorde me helemaal niet. Het zorgde er eerder voor dat er voldoende vaart achter het verhaal zat en de gebeurtenissen elkaar heel snel opvolgen. Zeker nu we het verhaal lezen vanuit vier perspectieven valt het me op hoe goed de personages op elkaar afgestemd zijn. Je krijgt voldoende informatie om alle eindjes aan elkaar te knopen.

Two Dark Reigns was dus een mooi vervolg in deze serie, maar deel één blijft toch mijn favoriet en het zal heel moeilijk zijn om mij nog van gedachten te doen veranderen met het vierde deel.