Het wolfgetal, een stevige kluif.

Tsjonge, tsjonge. Dit was me een opdracht. Zelden dat ik me zo heb moeten sleuren door meer dan vijfhonderd bladzijden, maar het was zo van ‘doorbijten, je hebt je niet voor niets opgegeven voor de Hebbandebuutprijs’. Vandaar …
Toch moet ik toegeven – ook al laat de inleiding je wat anders vermoeden - dat ik een hele rist mooie, poëtische zinnen hebt gehighlight. Zinnen als ‘Vikki zit voorin en verdwijnt uit het zicht en het donker dat overblijft lijkt ineens veel voller’, of ‘Rond Vikki’s woede moet je ruimte scheppen, zodat die rond kan kolken en dan wegdrijven’, of deze nog ‘De liedjes van drie attracties klinken door elkaar heen en alles jakkert langs en lacht me uit met die neonkleuren van meer en harder en sneller en beter’, doen mij watertanden. De auteur maakt van de norm ‘show, don’t tell’ een hoogtepunt met dit soort zinnen. Er hangt zo’n Jeroen Brouwers sfeertje rond deze wonderen van taal. Wat dat betreft ben ik zeer zeker niet op mijn honger blijven zitten.
De verschillende hoofdstukken worden ook prachtig afgelijnd door een stiekeme blik op een autopsierapport, dat je al snel doet vermoeden dat er duidelijk iets misloopt. Je bent gewaarschuwd, maar meteen wil je ook weten wat er komen zal. Heel knap gevonden.
Waar liep het dan mank bij mij. Die voortdurende ‘uitweidingen’, zijsprongen die mij alvast telkens uit het verhaal wippen, zijsprongen die, en dat geef ik grif toe, soms bijzonder knap geformuleerd worden, maar mijns inziens niet altijd relevant zijn. Neem bijvoorbeeld de alinea (bij mij op blz. 433) waarin René zegt ‘De tering’. Diezelfde alinea wordt verder uitgewerkt met een buitensporig discours over de lippen van diezelfde René.
Een ander voorbeeld vond ik op blz. 490. (Ik realiseer me echter dat die blz. bij een e-boek afhankelijk is van de door jouw gekozen lettertype en regelafstand) Daar laat de auteur de verteller uitleggen wat er moet gebeuren om van een stad te houden. Er volgt dan een uitgebreide analogie over de wijze waarop je kaas kan raspen. Dit was voor mij te veel van het goede. Ik ben me er terdege van bewust dat Laura van der Haar het schrijven, een echte stiel, meer dan duidelijk onder de knie heeft, maar dat neemt niet weg dat deze roman, voor mij, tot een meer gangbare dikte, een gok, 250 bladzijden, kan gereduceerd worden. Vraag me nu af, terwijl ik dit schrijf, of het verhaal hieronder zou lijden?
De wijze waarop de schrijver zowel Vikki als de verteller neerzet, is bijzonder boeiend. Je zit als lezer in het verhaal en (be)leeft mee. Maar het gaat zo langzaam, d’r zit geen vaart in deze roman, het kabbelt rustig verder, en daar erger ik me dood aan. Het is maar goed dat een auteur de god van zijn/haar toetsenbord is, en dat ik me als lezer heb aan te passen of … het boek na pakweg vijftig bladzijden opberg tussen zoveel moois in mijn boekenrek, of in dit geval ergens in Ibooks.