Keiharde wake up call van een ervaringsdeskundige

De zorg voor kinderen wordt door velen gezien als een uiterst precair onderwerp. Op zich is dat ook te begrijpen, want je praat per definitie over een zeer kwetsbare groepen in iedere samenleving. Martyn van Beek (1975), zelf actief geweest als pleegouder in de jeugdzorg, heeft dit onderwerp in zijn jongste thriller, Engel zonder vleugels, handen en voeten gegeven. Het gekozen motto laat heel duidelijk zien, waarom hij dit boek wilde schrijven:

‘Wij zijn de boog waarmee onze kinderen als levende pijlen worden afgeschoten’
(Kahil Gibran)

Rob Zeegers en zijn vrouw Janneke raken op discutabele gronden de voogdij over hun kind kwijt. Als ook de rechtbank deze beslissing van Bureau Jeugdzorg bekrachtigt, slaan bij Rob alle stoppen door. Hij beraamt uit wraak een zeer drastisch plan: een ontvoering van Lisa, de dochter van gezinsvoogd Carla Kruiswijk. In ruil voor de vrijlating van haar dochter moet Carla live op televisie bekennen dat er tientallen kinderen ten onrechte uit huis zijn geplaatst. Als Carla aan deze voorwaarde heeft voldaan en Rob Lisa wil vrijlaten, komt het hele verhaal in een soort achtbaan terecht waarbij de emoties tot grote hoogte oplopen. Als deze achtbaan uiteindelijk op de laatste pagina van het boek tot stilstand komt, blijft de lezer door alle spannende gebeurtenissen en de onverwachte ontknoping in totale verbijstering achter.

Kenmerkend aan de schrijfstijl van Martyn van Beek is de voelbare betrokkenheid bij zijn onderwerpen. In harde en vooral duidelijke bewoording neemt hij je mee in zijn wereld en hij wekt daarbij de indruk er niet voor terug te deinzen zijn negatieve persoonlijke mening door te laten schemeren. Deze manier van schrijven heeft zonder twijfel een positief effect op de leesbeleving. Dit wordt verder versterkt door een uitstekende research. Deze auteur is niet te betrappen op een ongeloofwaardig feit, hij weet waarover hij het heeft.

‘In haar geschreeuw is geen enkele logica te ontdekken. De woorden ‘politie’ en ‘ontvoering’ kan ik er dan nog wel uitfilteren en langzaam begint zich in mijn maag een ijshoping te vormen. Stukje bij beetje wordt haar verhaal duidelijk.’

Hoewel de daad van Rob natuurlijk niet goed te praten is, krijg je door de uitwerking van zijn karakter toch een bepaalde band met hem. Vooral ook doordat een groot deel van het verhaal door de ogen van Rob wordt verteld. Zijn gevoelens ten opzichte van sommige andere personages laten toch een bepaald begrip voor zijn handelen achter, zeker ook als na het lezen de totaalbalans kan worden opgemaakt. Alle personages hebben, ieder op hun eigen manier, een toegevoegde waarde. Heel knap is dat er toch ook ruimte overblijft voor de lezer ook zelf een mening te vormen over de hoofdrolspelers, ondanks dat bepaalde dialogen niets aan duidelijkheid te wensen overlaten.

Martyn van Beek is er zonder meer in geslaagd de bedoeling van zijn verhaal over te brengen. Zijn zorgen over het (falende)jeugdzorgbeleid en de mogelijke consequenties daarvan zijn volkomen duidelijk geworden en zijn verpakt in een thriller, die alle aspecten in zich heeft waar de liefhebber van het genre op zit te wachten. Te hopen is alleen, dat er in de realiteit niet alleen maar verliezers zullen zijn…in die zin is dit verhaal een echte wake up call.