Lezersrecensie
En wat nu, Justin Cronin?
Er ligt een periode van meer dan vier jaar tussen het tweede en laatste deel van De oversteek-trilogie. Vooraleer De stad van spiegels te gaan lezen, heb ik toch maar eerst even de samenvatting van de vorige delen grondig doorgenomen. Justin Cronin heeft zijn drieluik neergeschreven in ruim 2.400 pagina’s. Je bent met elk deel wel flink wat uurtjes onder de pannen!
Een meesterverteller die soms echt tot in het kleinste detail beschrijft. Zo ook in De stad van spiegels. Je vraagt je af, of de auteur de draad van zijn verhaal en personages nooit verliest. Al die verhaallijnen moeten toch mooi bij elkaar komen, toch?
Hoe het lot van de wereld in de handen ligt van Amy, een jong meisje. Hoe het einde van de wereld uiteindelijk maar een begin is. Het allermooiste gedeelte én de grootste verrassing van de hele trilogie is voor mij de verhaallijn over Timothy Fanning. Een totaal andere benadering en een aparte stijl, precies alsof je een ander boek leest van een andere schrijver. Cronin geeft op een schitterende manier weer, hoe een mooi leven op korte tijd totaal wordt overhoop gehaald. Nadien draait alles rond één enkel levensmotto: haat. Hier volgt geen verklaring waarom; of een korte samenvatting van deze dikke pil. Je moet het boek maar heel aandachtig lezen en zelf je oordeel vellen.
Toch even een andere commentaar, die ook geldt voor de twee eerste delen: “less is more” staat blijkbaar niet met stip in Cronin’s woordenboek. Schrappen is schrijven en schrijven is wel degelijk ook schrappen. De stad van spiegels had hij perfect kunnen neerzetten in 600 en niet in 800 pagina’s. Langdradigheid ligt vaak op de loer. Heeft dit me dan ook erg gestoord? Neen, niet echt, maar ik kan me best voorstellen dat veel lezers zich zullen ergeren.
De oversteek-trilogie bevat elementen van verschillende genres. Je herkent ongetwijfeld aspecten van een thriller, een avonturenroman, fantasy, horror, romantiek.
De stad van spiegels is een waardige afsluiter van deze trilogie, boeiend tot en met de finale. En wat nu, Justin Cronin?
Drieënhalve ster.
Een meesterverteller die soms echt tot in het kleinste detail beschrijft. Zo ook in De stad van spiegels. Je vraagt je af, of de auteur de draad van zijn verhaal en personages nooit verliest. Al die verhaallijnen moeten toch mooi bij elkaar komen, toch?
Hoe het lot van de wereld in de handen ligt van Amy, een jong meisje. Hoe het einde van de wereld uiteindelijk maar een begin is. Het allermooiste gedeelte én de grootste verrassing van de hele trilogie is voor mij de verhaallijn over Timothy Fanning. Een totaal andere benadering en een aparte stijl, precies alsof je een ander boek leest van een andere schrijver. Cronin geeft op een schitterende manier weer, hoe een mooi leven op korte tijd totaal wordt overhoop gehaald. Nadien draait alles rond één enkel levensmotto: haat. Hier volgt geen verklaring waarom; of een korte samenvatting van deze dikke pil. Je moet het boek maar heel aandachtig lezen en zelf je oordeel vellen.
Toch even een andere commentaar, die ook geldt voor de twee eerste delen: “less is more” staat blijkbaar niet met stip in Cronin’s woordenboek. Schrappen is schrijven en schrijven is wel degelijk ook schrappen. De stad van spiegels had hij perfect kunnen neerzetten in 600 en niet in 800 pagina’s. Langdradigheid ligt vaak op de loer. Heeft dit me dan ook erg gestoord? Neen, niet echt, maar ik kan me best voorstellen dat veel lezers zich zullen ergeren.
De oversteek-trilogie bevat elementen van verschillende genres. Je herkent ongetwijfeld aspecten van een thriller, een avonturenroman, fantasy, horror, romantiek.
De stad van spiegels is een waardige afsluiter van deze trilogie, boeiend tot en met de finale. En wat nu, Justin Cronin?
Drieënhalve ster.
2
Reageer op deze recensie
