Loftrompet blijft nog even in koelkast

Haar thrillerdebuut wordt op de boekenmarkt geïntroduceerd als “de nieuwe Scandinavische leesverslaving”. Misleiding, het eerste deel van de ambitieuze serie Doggerland, haalt meteen de vertaalrechten binnen voor meer dan vijftien landen. Elina van der Heijden zorgt voor een krachtige vertaling naar het Nederlands.

Is Maria Adolfsson (1958) de toekomstige en onwankelbare Zweedse ster aan het spannende uitspansel? Het boek heeft dan wel een virtuele setting, toch zijn de Doggerlandeilanden ooit een geïsoleerd gebied geweest tussen Engeland en het Europese vasteland.

Na een pittig met drank en oesters overgoten festival op Doggerland ontwaakt Karen Eiken Hornby met een kanjer van een logische kater. Tevens bevindt ze zich in delicate situatie; hoe en waarom is die man naast haar in bed beland? Dezelfde nacht is een vrouw gewelddadig om het leven gekomen. Wie mag deze moordzaak uitspitten? Helemaal juist: Karen Hornby! Waarom moet zij dringend aan de bak en niet een overste, bijvoorbeeld? De inspecteur beseft niet waar ze aan begint.

“Het volgende moment komt er een rochelend geluid uit zijn strot en zakt hij op zijn bureau in elkaar. Karl schrikt van de klap waarmee zijn collega met zijn hoofd op het toetsenbord smakt.”

Een erg korte samenvatting, het is een bewuste keuze. Het is immers zo jammer dat de achterflap ietwat te veel prijsgeeft. Fans van Scandinavische misdaadverhalen herkennen reeds vanaf het begin de typische stijl en vaste ingrediënten van de meeste auteurs uit het Hoge Noorden. Misleiding is een traditionele ‘wie heeft het gedaan’, waarbij het verhaal zonder enige aarzeling fel van start gaat. Nadien valt het hele gebeuren behoorlijk stil; vooral de onophoudelijke uiteenzettingen en opsommingen halen de vaart er volledig uit. Je denkt dan waarschijnlijk luidop: “zo schrijven de bekende Noordse auteurs toch ook”. Jazeker, maar hier heeft dergelijke schrijfwijze niet echt effect, het is eerder een storend element. Adolfsson gebruikt te veel woorden om heel weinig te vertellen uiteindelijk. Het boek mist een flinke portie beroering, deining en opwinding. Dit debuut heeft veel meer weg van een spannende roman dan van een rasechte thriller. Hier is niets fout mee; als potentiële lezer is het echter goed om dit in ieder geval vooraf te weten.

“Ze passeert de tabakswinkel, het gesloten postkantoor, de gesloten ijzerwarenwinkel en de voortdurend met sluiting bedreigde levensmiddelenwinkel.”

Nu en dan terugkeren naar het verleden werkt wel, het brengt duidelijk verheldering over wat er toen heeft plaatsgevonden. Op deze manier verneem je tevens meer over de achtergrond van de karakters. Karen Hornby is een intrigerend hoofdpersonage, over haar wil je graag meer vernemen. De laatste tachtig pagina’s compenseren ten dele het leed; daar komt – eindelijk - de spanning bovendrijven, terwijl de schrijfster de snelheid mooi op peil houdt. De onverwachte apotheose valt als een donderslag op je lezershoofd.

In afwachting van een spetterend tweede deel van Doggerland blijft de loftrompet bewaard in de koelkast.