Hunkering naar nieuwe lotgevallen en amoureuze escapades

Na De test heeft het even geduurd - drie jaar om precies te zijn - vooraleer het zesde deel van de Bergmankronieken verschijnt. Fans van het Zweedse schrijversduo Hjorth Rosenfeldt worden nu eindelijk beloond met Het oordeel. Met dank ook aan Geri de Boer voor de vertaling. Michael Hjorth (1963) en Hans Rosenfeldt (1964), twee bijzonder bezige bijen, schudden weer een spannend verhaal uit de mouwen.

Het gaat misdaadpsycholoog Sebastian Bergman niet echt voor de wind. Hij maakt niet langer deel uit van de Nationale Recherche. Zijn dochter Vanja, die momenteel werkt voor de politie van Uppsala, heeft zijn vertrek mee in de hand gewerkt. Haar heeft hij al een hele tijd niet meer gezien of gehoord. Totdat in Uppsala een koelbloedige serieverkrachter aan de slag gaat. Vooraleer zijn ding te doen, verdooft de misdadiger zijn slachtoffers. De plaatselijke politie komt geen stap dichter bij de dader, daarom vraagt men assistentie van het team van de Nationale Recherche. Tevens gaat Bergman opnieuw tijdelijk samenwerken met zijn voormalige collega’s; of Vanja dat nu wil of niet. Ze walgt van haar vader.

“Haar ademhaling ging over in een zacht gejammer. Ze staarde leeg voor zich uit. Haar oog viel op een klein, langwerpig voorwerp dat naast de auto lag. Een spuit, vol met een of andere vloeistof. Ze had bedwelmd moeten worden. Bedwelmd en verkracht.”

Het begin is alvast een schot in de roos. De lezer is meteen alert en geprikkeld. Wat volgt is een ongecompliceerde thriller die evenwel blijft boeien. Het oordeel moet het vooral hebben van de prima plot, de spanning en de opmerkelijke personages. Niet van de inventiviteit of van nieuwe wereldschokkende elementen. De teamleden van de Nationale Recherche, alsook hun onderlinge connectie en verstandhouding, eisen met klem het applaus op. Dat is exact de grote kracht van de serie; daarom is het niet raadzaam dit deel als een losstaand verhaal te lezen. De lezers raken helemaal gehecht aan de steeds weerkerende en uitgediepte karakters zoals Vanja, Billy, Ursula en chef Torkel. Carlos Rojas is een nieuw lid van de Recherche; hij kan slecht tegen de kou, altijd en overal.

“Toen liep ze een paar stappen terug, boog zich over de tafel, nam een croissant mee en liet hem alleen in de kamer achter. Zich beheersen. Zijn leven beheersen. Ze had hem net zo goed kunnen vragen om de Mount Everest te beklimmen.”

Hoe sta je tegenover Sebastian Bergman, de protagonist? Deze ergerlijke en zelfzuchtige psycholoog, met een kanjer van een libido, zal wellicht niet door iedereen aanbeden worden. Deze ‘wie heeft het gedaan’, geschreven in een heel toegankelijke taal, bevat een onderhoudend spannend verhaal. De korte hoofdstukken stimuleren de vaart. Ingewikkeld wordt het boek nooit, het blijft gewoonweg constant lekker lezen. De serie evolueert gestaag naar een delirium, een ‘Bergmanverslaving’. Aanhoudende hunkering naar nieuwe lotgevallen en amoureuze escapades van het team.