een buitenbeentje

Een boek dat je om de haverklap wil dichtklappen om het vervolgens aan de kant te leggen. Maar om een of andere reden lees je toch verder. Misschien omwille van het intrigerende verhaal, want de noch de schrijfstijl, noch de personages weten te boeien. Renate Dorrestein schept een vrij bizarre wereld waar je je als lezer vrij moeilijk kunt in vinden. Het verhaal komt veel te traag op gang en de personages zijn een kluwen van vreemde creaturen met al even vreemde namen. Zo is het voor de lezer pas na enkele hoofdstukken duidelijk dat ene “Evertje Polder” eigenlijk een hond is, terwijl Dorrestein dit wezen voortdurend afschildert als een mens.

Zo wordt het voor de lezer ook pas helemaal aan het einde van het verhaal duidelijk dat het eigenlijk om een verzameling gekken gaat. Verhelderend, dat wel. Maar helaas, te laat. Dit boek verdient beslist geen voorrang op de lectuurlijst...