Klein, maar echt wel fijn!

Klein maar echt wel fijn! Hoewel dit (levens)verhaal van mevrouw Verona niet echt in de diepte gaat en rustig voortkabbelt (zoals haar eigen leven), loont het toch de moeite om wat Verhulst schrijft met mondjesmaat en met een slakkengangetje te lezen. Zowat elke zin bevat immers zoveel stijlfiguren, woordspelingen of gekke gedachtekronkels dat het de moeite loont je ogen twee keer de kost te geven. Poëtische pareltjes, tegenstrijdige vergelijkingen en onverwachte metaforen dwingen je overigens een zin soms twee keer te lezen. Verhulst is een taalkunstenaar, een woordgoochelaar en meester van mooie gedachten. Wat dacht je van (bij de beschrijving van een naderend onweer) : “Van ver zag je de verwoesting aankomen, het uitspansel spoog kleuren waar geen enkel kind in zijn krijtjesdoos naar greep.” Of : “Iemand had zich hier ooit gevestigd, een jager, een visser, en toen hij het gezelschap kreeg van anderen hadden ze een naam moeten bedenken voor het plaatsje, want niemand mag nooit van nergens zijn, wat niet benoemd kan worden neemt aan geen verhalen deel.”

Met zijn soms gekke –en dus verrassende- gedachtenkronkels laat Verhulst in een en dezelfde zin de lezer alle hoekjes van zijn (hersen)kamer zien: “Het vooruitzicht zijn schrompelblaas eindelijk nog eens te mogen ledigen tegen paaltjes, brievenbussen en autowielen bracht zijn sympathiekste blafje naar boven, en hij zou van vreugde hebben opgesprongen tegen de benen van zijn bazinnetje als hij niet begrepen had dat zij te oud was voor dit hondse gedrag en hij daarmee de inplant van een plastic heup op zijn geweten kon krijgen.”

Zoals je ziet, een best luchtig geschreven verhaaltje. En toch vol troost. Voor mensen die een levensgezel verloren zijn bijvoorbeeld, lijkt me dit een mooi boekengeschenk.