Arthur Doringen hebben we in het debuut “Coeur de Boeuf” leren kennen. Inmiddels woont hij samen met Suzanne Flores. Na zijn avontuur met Suzanne Flores in het eerste boek Coeur de Boeuf staat Arthur Doringen nu aan het hoofd van de Emilius-holding. Aangezien hij geen familie is, ondervindt hij nogal wat tegenwerking van de rest van de familie. Zij willen bewijzen, dat Arthur daar niet op zijn plek zit. Ook heeft hij nieuwe plannen voor de toekomst, wat niet zo eenvoudig is als dat indruist tegen de ingeburgerde gang van zaken. Hij wil namelijk alternatieve energiebronnen aanboren. Dan wordt hij gebeld door journalisten, dat er gefraudeerd zou worden en de belastingdienst staat ook nog op de stoep. Welke lijken komen er nog meer uit de kast rollen?



Tegelijkertijd wordt er in Istanbul een directeur van een bank vermoord. Hij heeft informatie weten door te spelen aan zijn secretaresse. Zij weet niet wat ze moet doen. Niets doen is eigenlijk geen optie. Zij gaat naar België terug, doodsbang, dat ze erachter komen, dat zij meer informatie heeft. Dan gaat ze langs een politica om te kijken of zij er meer van weet.

Ondertussen zoekt Arthur naar de voorzitter van de Raad van Bestuur, die richting Frankrijk is vertrokken op vakantie. Hij weet er gewoon niet genoeg vanaf om al die journalisten te woord te staan. Dan blijkt de voorzitter en zijn vrouw in Frankrijk te zijn vermoord en komen Arthur en Suzanne opnieuw terecht in een machtsstrijd, deze keer tussen grootmachten.



De misdaadroman “De Nabucco-moorden” is het tweede deel en tevens slot van het misdaadtweeluik met Arthur Doringen in de hoofdrol. Er wordt gezegd, dat het eerste en tweede deel afzonderlijk gelezen kan worden zonder in te boeten aan spanning, maar dat vind ik niet waar. OK, de spanning blijft hetzelfde, maar ik vind, dat je deel twee niet kunt lezen zonder deel een gelezen te hebben, omdat je in deel een de hele voorgeschiedenis van Arthur en Suzanne leert kennen. Ook hun personages worden daar goed uitgediept en dat is in deel twee toch minder. Als je het als vervolg leest, dan maakt het niet uit, dan ken je ze al. In “De Nabuccomoorden” wordt te veel informatie gegeven naar mijn smaak in verhouding tot de actie. In dit tweede deel ligt de nadruk teveel op de energieproblemen, de oplossingen en de corruptie die hier mee gepaard gaan. Ignace Dermaux is zeer deskundig en weet veel van al deze zaken. Er worden veel personages opgevoerd. Pas op driederde van het boek gebeurt er nog iets spannends. Ignace Dermaux schrijft goed, dat is het probleem niet. Het is meer een roman dan een thriller. De informatie die gegeven wordt, vind ik zelf wel heel interessant, maar als thriller is het boek toch minder uit de verf gekomen dan zijn debuut. Ik kan me voorstellen, dat als je het tweede deel alleen leest, zoals bij CrimeZone het geval was, je dan het boek inderdaad maar twee sterren geeft. Omdat ik het lees als vervolg op het eerste deel, drie sterren voor dit tweede deel.



plot

3

spanning

2

leesplezier

3

schrijfstijl

4

originaliteit

3

psychologie

2