In een woord geweldig

Twintig regels liefde is voor mij een verhaal waarvan je wauw denkt als je er mee klaar bent. Ik heb het helemaal niet los kunnen laten, geboeid door de verhalen van de personages. Bijna hangend aan de bladzijden van het boek. Twintig regels liefde is dus een succes voor mij.

Het verhaal begint gelijk al met een brief. Ik had geen idee wat dit met het verhaal zou doen en wat voor een impact het op mij zou hebben. Om eerlijk te zijn leiden de brieven mij alleen maar af van het verhaal. Sommigen zijn ontroerend maar bij velen denk ik wat moet ik hier nou mee? Maar je hoort me niet klagen.

Twintig regels liefde wordt vanuit meerdere perspectieven verteld. Mijn persoonlijke favoriet, naast die van Stella, is het perspectief van Hope. Hope is een meisje met taamslijmziekte en ligt in het ziekenhuis waar Stella voor haar zorgt. Het is mooi om te zien hoe Hope zich ontwikkelt, zij kwam binnen met een grote infectie en wat haar vriend Ben allemaal met haar doet is geweldig.

Het grootste gedeelte van het verhaal wordt vanuit Stella verteld. Maar niet alles speelt zich af in het ziekenhuis. Ze heeft thuis een relatie met Vincent, een ex militair. Vincent is na zijn ongeluk niet meer het leger in gegaan. Zijn relatie met Stella is wel uniek te noemen. Het zijn twee mensen die zo van elkaar verschillen maar toch trekken ze elkaar aan. Dat vind ik mooi om te zien. Een keer komt Vincent zelf aan het woord. Dat vind ik erg mooi gemaakt.

De manier waarop het verhaal zich ontwikkeld is gewoon weg prachtig. Rowan Coleman heeft wat mij betreft een prachtig maar tragisch verhaal gecreëerd. Twintig regels liefde is een boek waarin de liefde en de dood zo dicht bij elkaar komen dat je het bijna kan aanraken. Je zal zeker ontroerd worden door het verhaal.