Wanhoop en eenzaamheid

In het motto gaat het al over het geschreven woord; het schrijven kent geen enkele welwillendheid, hoogstens een terreur; ze verstikt de ander die er helemaal geen geschenk in kan vinden, maar wel een bevestiging van overheersing, van macht, wellust, eenzaamheid.
Hoofdpersoon (en schrijver) Bregje verlaat op een nacht het huis waar ze met haar echtgenoot/jeugdliefde woont en neemt alleen een rugzak met haar dagboeken mee. Ze lijdt al een tijd aan slapeloosheid en gaat wat rondzwerven, slaapt in diverse kamers in diverse steden, vermijdt contact met iedereen en herleest haar dagboeken. Al die bladzijden representeren voor haar de liefde die ze meeneemt én achterlaat. Ze ziet het meenemen van haar dagboeken als 'welk deel van mij ik uit dit huis wilde weghalen' en even later 'al die bladzijden, al die notities om de liefde te verankeren die ik zojuist heb losgeslagen'. Tijdens deze dagen dat ze rondzwerft, leest ze en denkt terug aan de liefde. Het gaat vooral over alles wat er geweest is, het lijkt me of ze al weet dat ze niet teruggaat, alsof ze voor zichzelf een reden zoekt om (eindelijk) te stoppen met wat ze als haar grote liefde ziet maar wat haar ook verstikt.
De dagboeken zijn dus erg overheersend, in het verhaal en zeker in de relatie. Haar Luc voelt zich bedreigd door de dagboeken, dat is waar Bregje zich terugtrekt en waar ze ook haar overtuigingen vandaan haalt, het staat er dus is het zo gebeurd. Bregje leest het bewijs in haar dagboeken dat Luc haar grote liefde is. Ik als lezer las het bewijs dat er al eerder rafeltjes in de relatie waren. Ze willen het allebei zó graag goed doen. Maar ze praten niet.
Het is een boek met prachtige taal, ik denk dat er nog veel meer verwijzingen inzitten dan ik er uit heb gehaald. Een van de dingen die Bregje uitputten is dat ze niet kan slapen. Ergens schrijft ze 'dromen is afdalen naar je onderbewuste, die plek die wordt bevolkt door alles wat je niet over jezelf wilt weten'. En verder 'ik moet steeds dromen inslikken, ik ben er misselijk van'.
Het is een gedeeltelijk autobiografisch boek en in diverse interviews las ik dat de schrijfster een zware burnout heeft gehad, ook hier heeft ze over geschreven. Het maakt het verhaal voor mij nog intrigerender en rauwer, want wat is er waar gebeurd? En maakt dat uit?
Ik vond het boek bij vlagen wat te lang, wat herhaling en dat irriteerde me. Het draagt wel bij aan de stemming, het gevoel van wanhoop en geen uitzicht zien dat Bregje misschien heeft?.......