Strigoi in actie, maar het einde toch weer wat slapjes

Ik heb deze serie nog niet zo lang geleden ontdekt, en hij staat nog niet zo lang op mijn TBR. Toch ben ik hem snel gaan lezen, omdat het verhaal me echt fantastisch leek. In mijn recensie over het eerste boek vertelde ik dat ik het best jammer vond dat het einde eigenlijk een soort Happy-End was. Even dacht ik dat ik het fout had, want de Strigoi aanvallen zouden best eens te maken kunnen hebben met Victor Dashkov, maar ik kreeg al vrij snel door dat deze twee dingen niets met elkaar te maken hadden. Misschien blijkt later dat ze wel degelijk met elkaar verbonden zijn, maar dat werd in dit deel ten minste niet duidelijk. Maar dat maakte niet veel uit, want eindelijk kon ik de Strigoi in actie zien!

Toch was dit boek weer spannend. Het begint met een erge gebeurtenis, die ik op de één of andere manier al van heeeeeeeeeel ver zag aankomen. Voorspelbaar, maar spannend. Daarna werd dat toch wel weer een beetje naar de achtergrond gedrukt. Het gaat dan voornamelijk over de problemen met Rose en Dimitri, Rose die Mason gaat gebruiken (zo zie ik het), etc. Maar het einde, dat was echt heel erg spannend! Ik begon me meteen te ergeren aan Rose, die echt helemaal niks geheim kan houden. Maar ik vind het dan echt fantastisch dat ze achter Mason aan gaat! Dat benadrukt haar persoonlijkheid weer: ze is roekeloos, ze maakt niet altijd de beste keuzes, maar ze is wel dapper en trouw.

Even lijkt het alsof de kinderen ermee wegkomen, en ik begon me weer teleurgesteld te voelen. Dan was het hele einde niet eens een Happy-End, maar gewoon saai. Maar toen ze wegliepen werden ze gepakt. En ik dacht YES! Niet omdat ze gepakt werden, maar omdat er spanning in het verhaal kwam!
Toen kwam ik er vrij snel daarna achter dat dit boek geen vrolijk einde had. Ik ga natuurlijk niet zeggen wat er gebeurde, maar het gebeurde snel. Er werd goed beschreven hoe Rose diep van binnen wist wat er was gebeurd, maar dat ze het niet eens geloofde. Pas toen alles voorbij was kon ze het onder ogen zien. Dat daardoor ook de band met haar moeder werd versterkt vond ik mooi. Het is misschien een beetje een cliché, maar ik snap nog steeds niet helemaal waarom ze nou zo’n slechte band hadden. Dus dit was gewoon de beste oplossing, denk ik.

Maar hoewel er vlak voor het einde weer wat actie te vinden was, ben ik weer niet helemaal tevreden. In Vampire Academy schreef ik dat ik het jammer vond dat er geen mooie aanloop naar het volgende boek werd gemaakt. Dat was in Frostbite ook niet zo. Nogmaals, er was veel actie, en ik kon eindelijk de Strigoi in actie zien, maar nadat ik het boek uithad, kreeg ik toch weer een beetje zo’n “eind goed, al goed” gevoel. Of dat terecht is weet ik niet, want er gebeurde aardig wat verschrikkelijke dingen, maar ik had het gevoel wel een beetje. Misschien komt dat ook wel doordat Rose en Dimitri weer dichter bij elkaar zijn gekomen. Ik weet niet wat er in deel 3 gaat gebeuren, misschien blijkt later wel dat dit einde van groot belang was, maar dat denk ik eerlijk gezegd niet. Dus, dat is wel jammer.

Net zoals het eerste deel is Frostbite een spannend en leuk boek! Ik miste een beetje een spannend einde, net zoals in deel 1, maar ik ga zeker verder in deze serie. Ik hou van de personages (oké, vooral van Rose, ze is gewoon fabulous) en van het verhaal. Ik ben echt door de pagina’s heen gevlogen!